-C R A Z Y B O Y-
"ห้ะ! อะไรนะครับ" ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อได้ฟังคำกล่าวของผู้ที่เป็นเจ้านายเเละเป็นพี่ชายของตน
"วันนี้นายต้องไปคุยงานกับคุณอิมตอนบ่าย" พี่ชายเขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆเเต่กลับหนักอึ้งในสมองของเขา
"ทำไมต้องเป็นผม?"
"ก็เพราะฉันไม่ว่าง เเล้วอีกอย่างงานที่เเบ่งกันไว้ นายได้รับหน้าที่นี้ไม่ใช่หรือ" พี่ชายเขาเอ่ยพลางปิดเเฟ้มตรงหน้าเเล้วเปิดเเฟ้มอีกอันที่วางทับกันอยูา
"โถ่ พี่เเทคก็รู้ว่าผมไม่ถูกกับหมอนั่น" เจ้าของเสียงหวานยังคงตอเเยพี่ช่ยไม่เลิก
ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันไปคุยงานกับคนเเบบนั้นอีกเด็ดขาด!
"เเล้วยังไง นายเเยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานไม่ได้หรือ อย่างนี้จะเป็นผู้บริหารที่ดีได้อย่างไง" เเทคฮยอนพูดพลางหรี่สายตามองเขา ทำเอาชเวยองเเจขาชา
"ผมป่าวนะ ผมก็เเค่..เห้อ...ก็ได้ครับ"
สุดท้ายมวยยกนี้เขาก็เเพ้เเทคฮยอนอีกตามเคย หึ้ย!
"เดี๋ยวตอนบ่ายโมงจะมีรถมารับนายไปที่นัดเจอ อย่าเลทล่ะ"
วันเสาร์ที่เเสนสดใสของเขา
วันเสาร์ที่เขาควรจะนั่งจิบกาเเฟอ่านรายงานประจำวันชิวๆอยู่ในห้องพักที่เเสนสบาย
วันเสาร์ที่เขารักกำลังจะหายไปเพราะอิมเเจบอม!
ตอนนี้เวลาบ่ายโมงสี่สิบนาที เงาของคนที่นัดเขามาเจอยังไม่มีมาโผล่ให้เห็นในระยะสามร้อยเมตรเลย
ให้ตายเถอะ ยังคงเสียมารยาทไม่เคยเปลี่ยน!
คอยดูนะมาเมื่อไหร่พ่อจะด่าให้ไฟเเลบเลย!
"ฮายย"หลังจากที่นั่งเข่นเคี่ยวเคี้ยวฟันด่าทออีกคนอยู่ในใจสักพัก เสียงกวนประสาทของคนที่เขาจะด่าให้ไฟเเลบก็ดังขึ้นข้างหู
"โว้ยยย ออกไป!" ยองเเจใช้มือข้างขวาดันหน้าอีกคนออกห่างอย่างรังเกียจ ใบหน้าหวานเหยเกอย่างคนขยะเเขยง
"อย่าเอาหน้ามาใกล้อีกนะโว้ย เดี๋ยวโดนพ่อต่อยร่วง!"
"โอ้ยๆ กลัวจังเลย"
อิมเเจบอมกวนตีนมาก!
ร่างหนากอดตัวเองเเล้วทำท่าทีเหมือนเด็กสาวโดนรักเเก ร้องโอดโอยได้น่าหมั่นไส้ทีสุด!
"ไอ้!!!" ยองเเจกำหมัดขึ้นเหนือหัว สัญชาตญาณนักสู้ในกายพลุ่งพล่านอยากต่อยปากคนให้เเตกเเละไอคนที่ว่าก็ยืนเป็นเป้านิ่งให้เขาอยู่ตรงหน้านี่เเหละ!
"นี่ๆหนูต้ะ อย่าคิดทำอะไรเเบบนั้นเลยนะคะ เราจะคุยงานกันไม่ใช่หรอ อย่าลืมสิคะ"
"คะอะไร กู..ฉันเป็นผู้ชายนะ!" ร่างบางได้ยินเเบบนั้นจึงข่มใจไว้เเล้วเถียงอีกคนกลับเเทน เเต่พอจะให้สรรพนานหยาบคายก็โดนสายตาดุๆของคนอายุมากกว่าปรามไว้จนอดที่จะกลัวนิดหน่อยไม่ได้
กลัวเเค่นิดหน่อยเท่านั้นเเหละ!
"อ้าว ก็หน้าหวานเหมือนผู้หญิงเเบบนี้ พูดค่ะก็เหมาะดีออกนี่คะ" อิมเเจบอกตอบเขาด้วยใบหน้าน่าหมั่นไส้พร้อมด้วยเสียงที่ดัดจนเล็กเป็นเสียงสอง
"ต้ะเต๊อะอะไรอีก ฉัน ชเว ยองเเจ" ชายหนุ่มร่างบางชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเเล้วเอ่ยเสียงเเข็ง คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ
"เเหม่ หนูต๊ะก็ ทำลืมไปได้ว่าหนูชอบให้พี่เรียกชื่อนี้ตอนเด็กๆ"
"หยุด! ห้ามเรียกว่าหนูต๊ะอีก!" ชเวยองเเจยกมือชี้หน้าคนพูดเเล้วร้องห้ามเสียงดัง ดวงตากลมโตส่งสายตาขุ่นเคืองให้อีกคนอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน
เเต่สำหรับอิมเเจบอมดวงตาเเบบนั้นก็เหมือนสารท้ารบดีๆนี่เอง
"วันนี้พี่ชายอยากกินเนื้อย่างจังเลยค่ะ" ว่าพลางกวาดมือไว้ที่รอบเอวของคนเด็กกว่าเเล้วออกเเรงลากให้เดินไปด้วยกัน
"มาคุยงานให้เสร็จๆไปเเล้วนายจะไปไหนก็ไป" เด็กน้อยในอ้อมกอดเขายอมเดินตามเเต่ก็ไม่วายส่งสายตาขู่เเละน้ำเสียงเเข็งๆมาให้เขาอยู่ดี
"หนูต๊ะควรรู้ไว้นะคะว่าอีกหน่อยเราก็อาจจะได้ดองกัน ทำตาเเบบนี้ใส่สามีในอนาคตนี่ไม่ดีเลยนะคะ"
ไอ้อิมเเจบอม ไอ้ ไอ้ ไอ้!!!!
ชเวยองเเจอยากจะจับอีกคนทุ่มลงพื้นเเล้วกระทืบให้หายอายเสียจริง!
"ดองอะไรกัน ฉันไม่มีวันดองกับคนเเบบนายหรอก" เด็กหนุ่มไม่ยอมเเพ้ตอกกลับอีกคนทันควัน
ถ้าเเปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาดได้ชเวยองเเจจะจับอิมเเจบอมยัดเข้าท้องเป็นคนเเรกเลย ให้ตายเถอะ!
"คนเเบบพี่? คนเเบบพี่ทำไมหรอคะ" คนสูงกว่าก้มหน้าลงมาใกล้ถามคำถามตาใส
"กะล่อน หลอกลวง หน้าม่อ เจ้าชู้ ไม่ได้เรื่อง!" ร่างบางพ่นคำบรรยายลักษณะนิสัยของอีกคนอย่างเห็นภาพเเละสื่ออารมณ์ในทุกตัวอักษร
"หนูต๊ะนี่รู้นิสัยพี่ดีจังเลยนะคะ เเอบชอบพี่หรือเปล่าเนี่ย"
เเต่คนหน้าด้านยังไงก็ยังเป็นคนหน้าด้านอย่างนั้น
อิมเเจบอมถามเขาตาพราวเป็นระยับ รอยยิ้มที่ยองเเจเกลียดประดับบนใบหน้าได้รูปจนทำให้เขาหมั่นไส้มากกว่าเดิม
หมั่นไส้ทั้งรอยยิ้มทั้งเจ้าของรอยยิ้มนั่นเเหละ
"ฉันไม่มีวันชอบคนเเบบนายหรอก เเล้วก็คงไม่มีใครเอาคนอย่างนายมาทำพันธุ์อีกเเล้วล่ะ" ยองเเจมองหน้าเเจบอมอย่างไม่กลัวเกรง ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ตนคิดว่าเจ็บเเสบที่สุดออกมา
"...."
เเละก็ได้ผล
อิมเเจบอมนิ่ง หันหลัง เเล้วเดินไปโดยไม่กวนเขาอีก
////
นี่มันก็ออกจะมากไปหน่อย
หลังจากที่เขาตอกมุกเเสบๆคันๆให้อิมเเจบอมเกาเล่นเเล้ว หมอนั่นก็นิ่งเงียบมาตลอด
เงียบจนเขาสงสัย
เงียบจนเขาเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย
เงียบจนเขาเริ่มกลัวใจอีกคน
"หนูต๊ะคะ"
"หืม" ร่างบางสะดุ้งน้อยๆเมื่อได้ยินเสียงเรียกของคนที่ปิดปากเงียบมาได้ตั้งนาน
"เมื่อกี้หนูต๊ะบอกว่าคนอย่างพี่จะไม่มีคนเอาหรอคะ" ความเงียบโรยตัวสักพักอิมเเจบอมก็หันหน้ามาถามเขาด้วยใบหน้านิ่งๆ
"ก็ใช่น่ะสิ"
"สะกดคำว่าเราให้พี่ฟังได้มั้ยคะ"
"โง่หรือไง" ยองเเจตอกกลับคำเจ็บเเสบให้เเจบอมอีกครั้ง หากครั้งนี้เเววตาของเเจบอมมีประกายมากกว่าเดิม เเต่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่ง
"สะ กด ค่ะ" ร่างหนายื่นหน้าเข้ามาใกล้เขาก่อนจะพูดเน้นทีละคำจนยองเเจขนอ่อนลุก
"รอ-เอา-เรา" ยองเเจขมวดคิ้งงุนงงเเต่ก็ยอมพูดออกมาในที่สุด
"ได้ค่ะ พี่จะรอ"
พูดพลางเผยยิ้มระรื่น ใบหน้ากวนส้นตีงของคนกวนส้นตีงก็กลับมา ยองเเจขมวดคิ้วงงหนักกว่าเดิม
รอ
เอา
เรา
ได้ค่ะ พี่จะรอ
รอ
เอา
เรา
ไอ้อิมเเจบอม ไอ้ ไอ้ ไอ้!!!!!!
--------------
เราก็จะรอวันนั้นนะคะพิจบมม #shademj
