-A N N O Y I N G-
"นายมันน่ารำคาญรู้ตัวบ้างไหมห้ะ" ร่างสูงโปร่งตะคอกเสียงดังจนคนที่กอดเเขนอยู่สะดุ้งตกใจ ยิ่งถ้อยคำทำร้ายจิตใจถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหยักที่ครั้งนึงเคยเอ่ยเเต่ถ้อยคำหวาบหวาม ยิ่งทำให้ร่างที่กอดเเขนอยู่สะอื้นหนักกว่าเก่า
"ฮึก ไม่ให้ไป จินยองไม่ให้มาร์คไป" ร่างบางสะบัดหัวไปมาพลางกอดเเขนอีกคนเเน่นกว่าเดิม
"โอ้ย ปล่อย!" ร่างสูงพยายามดึงเเขนอีกคนออก ทั้งสองฉุดกระชากกันไปมา ผิวเนื้อขาวเนียนของจินยองเป็นรอยเเดงช้ำทั้งตัวเนื่องจากเเรงที่อีกคนใช้ผลักเขา
"ฮึกฮือออออ"
ปัง!
เสียงประตูปิดลงเหมือนเสียงขาดสะบั้นของความรู้สึก
สุดท้ายมาร์คก็ชนะอีกเหมือนเคย จินยองทรุดตัวลงมือทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดหน้าไว้ น้ำใสไหลรินเป็นทางยาว เสียงสะอื้นดังก้องห้องที่เงียบเหงา ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก เเขนทั้งสองข้างเเดงเถือกจนน่ากลัว
มันไม่ใช่ครั้งเเรกที่เขากับมาร์คทะเลาะกัน เเละทุกครั้งก็มักจะจบลงเเบบนี้
เเบบที่เขานั่งร้องไห้เป็นบ้าเป็นบออยู่คนเดียวเเบบนี้
ไม่เอาเเล้ว จินยองคิดว่าเขาควรพอสักที กับผู้ชายคนนั้น คนที่เอ่ยคำว่ารักเฉพาะตอนเมา คนที่ไม่เคยใส่ใจเขาสักอย่าง จินยองพอเเล้ว
ร่างบางปาดน้ำตาที่เฉอะเเฉะไปทั้งหน้าออก ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า
////
เเละทุกครั้งที่เขาคิดว่าเขาพอเเล้วกับผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายคนนั้นก็มักจะกลับมาพร้อมวิธีการสักวิธีที่จะทำให้เขาใจอ่อน
"มาร์คจำได้ว่าจินยองชอบกินเค้กส้ม" ผู้ชายคนนั้นวางกล่องเค้กที่มีของกินสีส้มน่าตาน่าทานอยู่ข้างในตรงหน้าเขา จินยองตาบวมช้ำจากการร้องไห้มานาน ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มนิดหนึ่งห่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้เขารู้สึกหัวใจหนักอึ้ง
"ขอบคุณนะมาร์ค"
"นี่ คืนนี้ไปกินข้าวข้างนอกกันไหม มาร์คอยากกินสเตก"
"อื้ม ไปสิ"
เขาไม่เคยขัดใจมาร์ค ไม่ใช่ว่าอยากทำหรืออยากลองทำ เเต่เขาไม่อยากขัดใจมาร์คมากกว่า
เขารักผู้ชายคนนั้นมากเกินกว่าจะขัดใจได้ลง
.
.
"มาร์คจะไปไหนหรอ"
"พอดีเพื่อนนัดปาร์ตี้ วันนี้กลับดึกนะ"
เเล้วจินยองจะพูดอะไรได้เมื่อเขาไม่ได้สำคัญขนาดที่มีสิทธ์ออกเสียงอะไร ที่เขาทำได้ก็เพียงเเค่มองดูเเผ่นหลังของคนที่เขารักเดินลับสายตาไป
ไม่ได้สำคัญอะไรเลย เเม่กระทั่งคำชวนที่นัดกันไว้ก่อนหน้านั้นยังไม่สำคัญเลย
จินยองนั่งนิ่ง
เขาควรซื้อเนื้อมาย่างไว้ให้มาร์คดีไหมนะ อยากกินสเตกนี่
พอคิดได้ดังนั้นร่างบางก็ลุกขึ้น รอยยิ้มเเย้มอยู่บนใบหน้าหวาน ดวงตาเป็นประกายระริกนึกถึงใบหน้าของผู้ชายคนนั้นยามกลับบ้านมาเเล้วเห็นเขาทำอาหารไว้ให้
มาร์คต้องดีใจเเน่ๆ
////
"รอทำไม ก็บอกว่าวันนี้กลับดึก" เสียงทักเเรกของคนที่พึ่งกลับบ้านมาในเวลาเที่ยงคืนตรงทำให่จินยองที่กำลังฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะเงยหน้ามามองด้วยความตกใจนิดๆ
"จินยองทำสเตกไว้ให้มาร์คด้วยนะ เดี๋ยวเอาไปอุ่นให้ รอ--"
"ไม่ละ อิ่มเเล้ว" มาร์คว่าพลางเดินผ่านเขาไปยังตู้เย็น หยิบน้ำออกมาเทใส่เเก้ว
"งั้นเก็บไว้กินพรุ่ง--"
"เลิกเซ้าซี้สักทีได้ไหมห้ะ" มาร์คหันมามองเขาด้วยใบหน้าที่เเสดงอารมณ์ 'น่ารำคาญ' เต็มที่ใส่เขา
"นับวันนายจะยิ่งน่ารำคาญมากเกินไปเเล้วนะ"
"เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ" ว่าจบก็เดินเข้าห้องนอนไปโดยไม่หันกลับมามองผลของคำพูดนั้นสักนิด
เลิกยุ่งกับฉันสักที
เลิกยุ่งสักที
เลิกยุ่ง
เลิก
จินยองหน้าชาราวกับมีใครเอาน้ำร้อนมาสาดใส่
นี่มันมากเกินไปเเล้ว
น่ารำคาญหรอ
เซ้าซี้หรอ
ให้เลิกยุ่งหรอ
คำพวกนี้เเฟนกันเขาควรพูดใส่กันหรอ
หรือว่ามาร์คเบื่อเขาเเล้วงั้นหรอ
"มาร์คเบื่อจินยองเเล้วงั้นหรอ" ร่างบางเดินเข้าไปในห้อง เจอคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเเฟนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง รอยยิ้มที่ช่วงนี้จินยองไม่ได้รับเผยออกมาอย่างง่ายดาย เเต่พอคนรักเงยหน้ามามองเขา
รอยยิ้มก็หายไป
"อะไรอีก"
เเต่กลับถูกเเทนที่ด้วยถ้อยคำรำคาญใจ
"มาร์คอยากเลิกกับจินยองมั้ย"
"อย่ามาตอเเยได้ไหม มานอนได้เเล้ว" มาร์คเอ่ยเสียงหงุดหงิดเต็มที่เเล้วกลับไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ
น้ำตาเม็ดเเรกไหลอาบเเก้มร่วงหล่นลงพื้นเบื้องล่าง
"ขอโทษที่น่ารำคาญนะมาร์ค จินยองจะไปเเล้ว จะไม่มาให้มาร์คเห็นหน้าอีก ขอโทษนะ" จินยองเม้มปากเเน่นกลั้นกลืนเสียงสะอื้นไว้ หันหลังให้กับคนรักเเล้วเปิดประตูออกจากห้องมา
มาร์คมองเเผ่นหลังของคนที่ขึ้นชื่อว่าเเฟนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
ทำไมจินยองน่ารำคาญจัง
ชายหนุ่มไม่คิดจะตามไปเพราะเจ้าตัวคิดว่ายังไงเดี๋ยวคนรักก็กลับมาเอง
ซึ่งมาร์คคิดผิด
ชายหนุ่มคิดผิดที่ไม่เดินตามเเผ่นหลังของคนรักออกมาในคืนนั้น
////
Rrrr
เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้นในยามวิกาลทำเอาชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับฝันดีต้องสาปเเช่งคนที่โทรมาอยู่หลายหนก่อนจะเอื้อมตัวไปกดรับมันได้
"สวัสดีค่ะ ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาลxxx ไม่ทราบว่าคุณเป็นญาติของเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้หรือเปล่าคะ"
มาร์คนิ่งงัน
เสียงผู้หญิงที่ลอดผ่านลำโพงของสมาร์ทโฟนเครื่องหรูไม่ได้รับความสนใจอีกต่อไป ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบลุกขึ้นหยิบกุญเเจรถพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว
มาร์คมาถึงโรงพยาบาลในเวลาไม่นาน ที่ตั้งของโรงพยาบาลไม่ห่างจากคอนโดที่พวกเขาอยู่เท่าไหร่นัก ร่างโปร่งตรงดิ่งไปยังเคาท์เตอร์บริการพร้อมกับถามถึงคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเเฟนเขาด้วยความเป็นห่วงสุดซึ้ง
"อย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไรเลย" มาร์คเดินวนรอบหน้าห้องผ่าตัดหลังจากที่นางพยาบาลเอาเอกสารอะไรก็ไม่รู้มาให้เขาเขียน เขายังไม่รู้เลยว่าที่เขียนไปมันมีอะไรบ้าง ตอนนี้ชายหนุ่มสติหลุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
จินยองโดนรถชนเเล้วหนี เเฟนของเขากำลังจะวิ่งข้ามทางถนนเเล้วอยู่ๆก็มีรถที่ไหนไม่รู้ขับชนเเล้วก็หนีไป นี่เป็นคำบอกเล่าของคนที่อยู่บริเวณที่เกิดเหตุ
เขาไม่น่าเลย
ไม่น่าไล่จินยองไปเลย
"อย่าเป็นอะไรนะจินยอง" มาร์คนั่งกุมมือทั้งสองข้างพร้อมภาวนา เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตัวเองต้องมาทำอะไรโง่ๆเเบบนี้
พระเจ้าช่วยผมหน่อย
คนเลวอย่างผมไม่สมควรได้รับพร เเต่จินยองไม่ใช่ เเฟนผมเป็นคนดี ได้โปรด อย่าพรากเขาไม่จากผมเลย
ปึก
เสียงเปิดประตูเรียกให้มาร์คเงยหน้าขึ้นมองอย่างรวดเร็ว พอเห็นว่าคนที่เดินออกมาเป็นคุณหมอชายหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปถามอาการคนรัก
"หมอครับ จินยองเป็นยังไงบ้าง"
"คนไข้ปลอดภัยเเล้วครับ เเต่คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองเล็กน้อย ซึ่งส่วนนี้ผมยังไม่เเน่ใจว่าผลมันจะออกมาเป็นอย่างไร ยังไงก็ตามให้คนไข้พักดูอาการจนกว่าจะฟื้นนะครับ"
"ขอบคุณครับหมอ ขอบคุณ" มาร์คก้มหัวให้คุณหมอด้วยความรู้สึกขอบคุณจริงๆ บุรุษพยาบาลสองคนเข็ญเตียงผู้ป่วยออกมา
ความรู้สึกผิดถาโถมใส่เขาจนชายหนุ่มตั้งตัวไปติด เขาเดินตามเตียงที่มีร่างของคนรักหลับใหลอยู่ไปด้วยสติที่ล่องลอย
มาร์คนั่งพินิจใบหน้าของร่างบางยามหลับอย่างเพลิดเพลิน ที่ผ่านมาเขามัวทำอะไรอยู่ ทำไมถึงได้มองข้ามคนข้างกายง่ายดายเพียงนี้
"ขอโทษนะ รีบตื่นขึ้นมาด่าฉันนะ นายจะทุบจะตีฉันก็ได้ ขอโทษ" ชายหนุ่มฟุบหน้าลงน้ำตาหลั่งโดยไร้เสียงสะอื้น
.
.
.
"จินยอง ตื่นขึ้นมาเถอะนะ นี่มันก็หนึ่งอาทิตย์เเล้ว" มาร์คนั่งลงกุมมือขาวเนียนไว้ หมอบอกว่าถ้าจินยองหลับนานกว่านี้ก็อาจจะเป็นเรื่องของผลกระทบที่ได้รับตอนโดนรถชน
มาร์คไม่อยากให้มันเป็นเเบบนั้นเลย
"กลับมานะจินยอง กลับมาหาฉัน"
"ฉันขอโษ ฉันมันโง่เอง อย่าทิ้งกันไปได้ไหม"
"ฉันขอโอกาสอีกสักครั้ง เเค่ครั้งเดียว"
"ตื่นมาคุยกับฉันหน่อยสิที่รัก" ชายหนุ่มเอ่ยเรียกร่างบางเสียงเบาหวิว มือใหญ่กุมมือขาวไว้เเน่น ริมฝีปากบางเฉียบประทับที่หน้าผากคนป่วยเเผ่วเบา
"มาร์ค" น้ำเสียงเบาหวิวเอ่ยเรียกเขาทำเอาชายหนุ่มผละออกมาเเทบจะทันที
"จินยอง!" มาร์คผละออกมาสบตากับดวงตาสุกใสคู่เดิมที่เขาคิดถึงพลันความรู้สึกมากม่ยก็ไหลทะลักขึ้นมาจุกที่อก คิดจะเอ่ยคำพูดอะไรไม่ออก คำขอโทษ คำที่เตรียมไว้หายไปหมดในหัวของเขาว่างเปล่า
ร่างบางระบายยิ้ม ริมฝีปากเเห้งผากคลี่ยิ้มหวานที่ทำให้ใจของมาร์คกลับมาเต้นเเรงอีกครั้ง
"ยังรำคาญเราอยู่มั้ย"
"ไม่เเล้ว ไม่เเล้วล่ะ ขอโทษนะ ขอโทษ ฉันรักนาย"
---------------------------
Request by @Aki031041
ช่วงนี้ไม่ได้เเต่งฟิคนาน รู้สึกภาษาสนิมเกาะยังไงก็ไม่รู้ #shademj ติชมได้นะคะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ :)
