Break up #MarkJin

-B R E A K U P-

'คนบอกเลิกมีสิทธิ์พูดคำนี้ด้วยหรอ'

ปาร์ค จินยองถามตัวเองเป็นครั้งที่ร้อยว่าคนอย่างเขามีสิทธิ์ทำอะไรได้บ้าง

เเม้เเต่ในตอนนี้ ตอนที่คนที่รักสุดหัวใจกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา

"เอากุญเเจห้องคืนไป ผมไม่อยากเก็บไว้" ร่างสูงยื่นกุญเเจห้องที่คุ้นตามาตรงหน้าเขา ปาร์ค จินยอง กัดริมฝีปากด้วยความไม่มั่นใจ ยิ่งมองใบหน้าเรียบนิ่งไรชีวิตชีวาของคนตรงหน้าด้วยเเล้ว เขายิ่งไม่มั่นใจกับการนัดเจอกันครั้งนี้

"พี่ให้มาร์คเก็บไว้เเหละ พี่ไม่ได้อยากเลิกจริงๆมาร์คก็รู้" จินยองสบดวงตาเรียวเข้มของอีกคน ที่มองตรงมาทางเขาด้วยความสับสน เขาเเอบดีใจที่อย่างน้อยมาร์คก็ยังรู้สึกสับสนกับการกระทำของเขา

เพราะนั่นเเปลว่ามาร์คยังรักเขาอยู่

"คำว่าห่างกันสักพักกับเลิกกันเถอะมันก็ไม่ได้ต่างกันนักหรอก" มาร์คทวนคำที่เคยพูดออกมาเเล้วครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่เรายังคงคบกัน

เเละเป็นเขาเอง-ปาร์คจินยองคนนี้ ที่ทำให้เรื่องระหว่างเรามันพัง

"มันไม่ต่างสำหรับมาร์คเเต่สำหรับพี่มันต่าง" เขาก็ทวนคำพูดที่เคยพูดไปเเล้วเช่นกัน สำหรับคนอื่นไม่ว่าคำพูดพวกนั้นจะหมายความว่าอย่างไร เเต่สำหรับจินยอง คำว่าเลิกคือการหมดรัก

เเต่เขาไม่ได้หมดรัก

"เอาคืนไป" มาร์คจับกุญเเจห้องยัดใส่มือของเขาพร้อมเเววตาที่เริ่มมีความหงุดหงิดฉายชัด

"ไม่ พี่เเค่ขอให้เราสองคนลองห่างกันดูบ้าง เผื่อว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น" จินยองดึงมือมาร์คมารับมันกลับไป เขาจะไม่ยอมให้เรื่องของเรามันจบลงเเค่นี้เเน่ๆ

เเค่ความผิดพลาดครั้งเดียว

มันจะเปลี่ยนชีวิตของเขาไม่ได้

"มันไม่เคยมีอะไรดีขึ้นเวลาคนรักกันต้องห่างกันหรอกนะจินยอง" มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง

เป็นเพราะเขาเอง

เพราะจินยองเอง

"พี่ขอโทษ เเต่พี่ยังไม่อยากเลิกกับมาร์คจริงๆ พี่รักมาร์คนะ" จินยองเงยหน้าสบตาชายคนที่ได้ครอบครองหัวใจของเขา เขาจับมือมาร์คมากุมไว้ ก่อนจะพูดความรู้สึกจริงๆออกไป เผื่อว่ามันจะยังรั้งมาร์คเอาไว้ได้

"คำว่ารักของพี่มันโคตรไม่มีน้ำหนักเลย ในเมื่อการกระทำมันไปอีกทาง" มาร์คยังคงนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลายังคงนิ่งรวมถึงร่างกายที่ไม่ขยับไปไหน

มาร์คไม่ดึงมือที่จินยองกุมไว้ออก เเต่ก็ไม่กุมมือเขาเอาไว้ จินยองส่ายหน้ารัว น้ำตาเริ่มเอ่อล้นมาที่ขอบตา

"พี่ขอร้อง พี่ยังรักมาร์คอยู่จริงๆ" จินยองบีบมือที่กุมมือมาร์คไว้เเน่นขึ้น สบนัยตาคมที่ครั้งหนึ่งเคยมีเเต่เววอ่อนโยนมอบให้เขาเเต่เพียงผู้เดียว

เเล้วก็เป็นเขาอีกนั่นเเหละที่ทำลายมันทิ้ง

"พอเถอะครับ เลิกก็คือเลิก พี่เป็นคนบอกเลิกผมเองด้วยซ้ำ" มาร์คปฏิเสธอีกครั้งด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองเจือเเววหงุดหงิด

"พี่ไม่ได้ตั้งใจพูด มาร์คยั่วโมโหพี่ พี่ขอโทษ" จินยองยังคงรั้งมาร์คด้วยคำว่าขอโทษเเละบีบมือของมาร์คให้เเน่นขึ้น

ราวกับกำลังกลัวว่าถ้าปล่อยมือนี้ มาร์คจะหายไปตลอดกาล

"ผมไม่ได้ยั่วโมโห จินยองเองต่างหากที่เปลี่ยนไป ปกติทะเลาะกันจะตายเเค่ไหนจินยองก็ไม่เคยบอกเลิก นี่ก็คงมากพอให้มาร์ครู้เเล้วว่าจินยองรักเค้ามากกว่า"

"ไม่ พี่รักมาร์ค พี่ขอโทษ อย่าไปจากพี่เลยนะ ขอร้องล่ะ" จินยองส่ายหน้ารัว มาร์คดึงมือออกจากมือของเขา จินยองกุมมือมาร์คเเน่นขึ้นไม่ยอมปล่อย เเต่เเรงเขาก็น้อยกว่ามาร์คอยู่ดี

มือที่เคยกอบกุมกัน มือที่เคยส่งผ่านความอ่อนโยนคู่นั้นกำลังหายไป ถึงเเม้จะอยากจับมือนั้นไว้ บีบให้เเน่นเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้มือคู่นี้หายไป

เเต่มือที่ยิ่งบีบเเน่นก็จะยิ่งเจ็บ

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะครับ ผมมีความสุขมากเลย" มาร์คใส่กุญเเจห้องเอาไว้ในมือของเขา หันหลังเเล้วเดินจากไป จินยองทิ้งตัวลงนั่งอย่างคนหมดเเรง น้ำตามากมายไหลออกมาจากดวงตาราวกับเขื่อนเเตก

ถ้าวันนั้นเขาไม่ใช้อารมณ์ตอนคุยกับมาร์ค

ถ้าตอนนั้นเขาไม่ไปหลงชอบคนอื่น

ถ้าตอนนั้นเขามีสติมากกว่านี้

เรื่องเเบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้น

'พี่เลือกมาเลยดีกว่าว่าจะเลือกมาร์คหรือมัน' ร่างสูงถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนที่นอนด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อตนเองพึ่งได้รับรู้จากปากของคนเป็นเเฟนว่าเจ้าตัวกำลังคุยอยู่กับคนอื่น

'มาร์คอย่างี่เง่าได้ปะ พี่เลือกไม่ได้' จินยองขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์

'ทำไมเลือกไม่ได้ พี่ไม่ได้รักมาร์คเเล้วใช่มั้ย'

'พี่รักมาร์ค เเต่พี่ก็ชอบเขา'

'งั้นพี่ต้องเลือก มาร์คไม่ยอมเเบ่งเเฟนใช้กับคนอื่นหรอกนะ' มาร์คถามอีกคนด้วยอารมณ์ที่เริ่มเดือด หัวคิ้วของชายหนุ่มขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจ

'พี่เลือกไม่ได้ไง'

'ในเมื่อพี่รักมาร์คเเล้วทำไมพี่ถึงเลือกไม่ได้'

'มาร์คไม่เข้าใจพี่อะ พี่ว่าเราห่างกันสักพักไหม' จินยองถอนหายใจเเล้วเอ่ยถามคนตรงหน้า มาร์คนิ่งไปทันทีเพราะไม่คิดว่าจินยองจะพูดกับตนเเบบนี้

'ถ้าจะห่างกันทำไมไม่เลิกไปเลยวะ' เส้นอารมณ์ของมาร์คขาดผึ่ง ชายหนุ่มใช้น้ำเสียงถามร่างบางตรงหน้าอย่างต้องการหาเรื่อง

'พี่ไม่ได้อยากเลิก' จินยองยังคงใช้น้ำเย็นเข้าสู้ เขารู้ดีว่าคนร้อนเป็นไฟเเบบมาร์ค ถ้าใช้อารมณ์ด้วยมันจะยิ่งไปกันใหญ่

'คำว่าห่างกันกับเลิกก็เหมือนกันเเหละ'

'สำหรับพี่มันไม่เหมือน เราห่างกันสักพักเถอะ'

'ถ้าพี่อยากเลิกมากก็บอกเลิกเลยไม่ดีกว่าหรอวะ'

'พี่ไม่เลิก'

'พี่จะรั้งมาร์คไว้ทำไม อยากอยู่กับมันมากก็เลิกกับมาร์คเลย'

'พี่รักมาร์คไง'

'พี่เเม่งโคตรเห็นเเก่ตัว รักเเล้วทำไมไม่เลือกมาร์ควะ!' คำว่าเห็นเเก่ตัวที่อีกคนพูดทำเอาจินยองก็เริ่มหัวร้อนเเล้วเช่นกัน ชายหนุ่มถามอีกคนกลับเสียงดัง

'ก็พี่เลือกไม่ได้ มาร์คไม่เข้าใจหรอวะ'

'เออ ไม่เข้าใจ ถ้าพี่รักมาร์คก็เลิกกับมันดิ!' มาร์คจึงใช้เสียงที่ดังขึ้นเพื่อเถียงกลับ จินยองเริ่มโมโหเเล้วเช่นกัน

ในเมื่อใช้น้ำเย็นไม่ได้ผล งั้นก็ช่างเเม่งเเล้ว!

'พี่เลิกกับเค้าไม่ได้!'

'ทำไมเลิกไม่ได้!'

'เพราะพี่ชอบเขา!'

'ถ้าพี่ชอบมัน งั้นก็เลิกกับมาร์คเลย!' มาร์คท้าทายกลับไปอย่างคนไม่ยอมเเพ้ ซึ่งจินยองก็หมดความอดทนเเล้วเช่นกัน

'เออได้!! อยากเลิกนักใช่มั้ย เลิกก็เลิก!!' เขาพูดจบก็เดินออกจากห้องของมาร์คทันที จินยองไม่เเม้เเต่จะหันกลับไปมองใบหน้าสีซีดของมาร์คตอนที่ได้ยินคำว่า เลิก จากปากของเขา ชายหนุ่มทำเพียงเเค่เดินหันหลังออกไป

เหมือนที่มาร์คกำลังทำกับเขาอยู่ตอนนี้

ถึงเขาจะอยากกลับไปหามาร์คมากเเค่ไหน อยากกลับไปให้มาร์คกอด ให้มาร์คจูบ อยากกลับไปให้มาร์คบอกรักเขาอีกครั้งมากเเค่ไหน

ตอนนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำเเบบนั้นอีกเเล้ว

เเล้วคนบอกเลิกอย่างเขา

มีสิทธิ์ทำอะไรได้บ้าง

----------------

เป็นคนบอกเลิกก็จะหน่วงๆหน่อยค่ะ เเฮ่ อารมณ์ไหนไม่รู้มาเเต่งเเนวเศร้าสร้อย ห่างหายจากการเเต่งฟิคไปนาน รู้สึกว่าภาษาสนิมเกาะเลยค่ะ เเหะๆ  หวีดได้ใน #shademj นะคะ ซารางเง