-R O S E-
ผมร้องไห้—บ่อน้ำตาเเตก เสียงสูดน้ำมูกดังขึ้นเป็นระยะพร้อมกระดาษทิชชู่คราวละสองสามเเผ่น
“คุณเหมือนเด็กมาก”
“ฮึก ผม..ผมอิน”
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ
“ผมไม่เห็นจะเข้าใจ” ผมร้องท้วงเมื่อเดินออกจากโรงหนัง คนข้างกายหันหน้ามอง
“คุณไม่พอใจกับการตัดสินใจของวิลหรอ”
“ใช่...เขาเห็นเเก่ตัวมาก”
“ทำไมล่ะ”
“ถ้าเขารักลูสักนิด เขาจะไม่ทำเเบบนั้น”
“เรื่องที่เขาเจอมันหนักหนามากนะ”
“เเต่ตอนนั้นเขาไม่มีใคร ตอนนี้เขามีลู เขามีความสุข”
“เเต่เขาเคยมีความสุขมากกว่านี้”
“เเค่นี้ยังไม่พออีกหรอ”
“ไม่หรอก”
“คุณรู้ได้ไง”
“ไม่มีใครเข้าใจคนที่คิดจะฆ่าตัวตายได้ดีเท่าพวกเดียวกันหรอกนะ”
ผมอึ้ง
“คุณ...หมายความว่า”
“เอาล่ะ เราคงต้องเเยกกันตรงนี้”
เขาพูด หันมามองหน้าผม
“เดี๋ยวสิ”
ผมรั้งเขาไว้ คำพูดของเขา มันเหมือนเรือที่ลอยอยู่กลางทะเลรอให้ใครสักคนหาเจอ
“ผมชื่อปาร์คจินยอง”
เขาเลิกคิ้ว
“ผมมาร์คต้วน”
เราจับมือกัน
“จะเป็นไรไหมถ้าผมขอไลน์คุณ เผื่อชวนมาเที่ยวอีก ผมถูกชะตาน่ะ”
เขานิ่งไป
“ได้สิ”
ผมไม่ได้รู้จักมาร์คมาก่อน เราเเค่บังเอิญจองที่นั่งในโรงหนังติดกัน เเละผมร้องไห้เสียงดังจนเขาต้องยื่นทิชชู่ให้
‘รับไปเถอะ คุณจำเป็นต้องใช้มากกว่าผมนะ’
ผมกลับมาที่บ้าน ตัดสินใจอยู่ชั่วครู่ว่าจะทักเพื่อนใหม่ไปดีไหม
JY : hi
M : hi
JY : พรุ่งนี้คุณว่างไหม
M : ทำไมหรอครับ
JY : ผมจะไปหอศิลป์น่ะ ไปด้วยกันไหม
เวลาผ่านไปสักพักจนจินยองเริ่มพิมพ์คำว่า ‘ถ้าคุณไม่ว่าง..’ ข้อความของอีกคนก็ตอบกลับมา
M : ได้ครับ
//
เรานัดเจอกัน มาร์คเอากล้องมาด้วย
เเชะ!
“คุณเเอบถ่ายผมหรอ”
ผมประหม่า ไม่รู้ว่าต้องเอามือไปวางไว้ตรงไหน
“ครับ”
เขายอมรับหน้าตาย ใจผมเต้นผิดจังหวะ
“ขอดูได้ไหม”
“ได้สิ เเต่ต้องดูที่ห้องผมนะ”
ผมนิ่ง มองหน้าเขาอย่างอึ้งๆ
“ผมล้อเล่นครับ”
มาร์คเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ถ้าให้พูดกันตามตรงน่ะนะ ผมเเอบมองเขาตอนถ่ายภาพตามมุมต่างๆ ผมชอบสีหน้าของเขาเวลาได้ถ่ายภาพ มันดูเป็นงานที่เขารักจริงๆ
เเชะ!
“ทีหลังเรียกผมก็ได้นะครับ”
“ตอนคุณเผลอ...น่ารักดี”
ผมส่มยิ้มให้เขา
“เเต่ผมว่าผมน่ารักกว่านะ ตอนยิ้มให้คุณ”
เขาหน้าเเดง
“คุณชอบถ่ายรูปหรอครับ”
“อาชีพผมน่ะ คุณชอบงานศิลปะหรอ”
“ผมไม่ได้ชอบงานศิลปะเท่าไหร่หรอกครับ ผมเเค่ชอบเดินเล่น”
“คุณสนใจมาเป็นเเบบให้ผมไหม”
“คุณถ่ายรูปเเนวไหนหรอครับ”
“นู้ด”
เขายกยิ้ม ผมอึ้งอีกครั้ง
//
ผมมาที่บ้านของเขา มันกว้างเเละรกมาก มีห้องหนึ่งที่มีกล้องเเละอุปกรณ์ถ่ายรูป โซฟาสีเลือดหมู เเละฉากหลังสีเขียว
“ถอดเลยครับ”
ใบหน้าผมร้อนผ่าว สมองอื้ออึง รู้สึกกระดากมากที่สุดในชีวิตเมื่อต้องมาเเก้ผ้าต่อหน้าคนที่ไม่รู้จัก
“คุณขาวมาก”
ผมนั่งตัวเกร็ง นั่นคือคำชมใช่ไหม
มาร์คดูหงุดหงิด ไม่สิ เขาดูไม่พอใจกับภาพที่ได้สักเท่าไหร่
“ขออนุญาต”
ริมฝีปากของเขาเเนบกับปากผมเเละผมอนุญาต เขารุกล้ำเข้ามา ลิ้นของเขากวาดไปทั่วโพลงปากผม ฟันของเขาขบกัดปากผมจนรู้สึกเจ็บ เราจูบกันเนิ่นนานจนผมหอบหายใจ เริ่มคุมตัวเองไม่อยู่
เเล้วทุกอย่างก็หยุด
“มองกล้องครับ”
เเชะ!
มาร์คดูพอใจมากเมื่อถ่ายเสร็จ
“คุณสวยมาก”
“ผมอยากสวยกว่านี้...ช่วยผมนะ”
เขาอุ้มผมขึ้น หลังชนกำเเพง ริมฝีปากของผมถูกล่วงล้ำไม่มีช่องว่างให้โต้เเย้ง ราวกับกำลังโดนเเผดเผา เขาสอดใส่ เร่งจังหวะจนผมเบลอ ใบหน้าร้อนจัดเมื่อเสียงร่างกายของเราดังกว่าเสียงร้องของผมเอง
“มาร์ค อ้ะ” ผมครางหวิวเมื่อมาร์คกัดบริเวณไหปราร้าผม
“ผมจะทำให้คุณสวยขึ้น”
ผมหอบหายใจ ครางรับทุกสัมผัสของเขา จังหวะร่างกายถูกเร่งเร้า เขาครางต่ำ ปลดปล่อยจนเหนอะหนะ
เเชะ!
เขาอุ้มผมมานอนที่เตียง ผมไม่มีเเม้เเต่เเรงจะขยับ ร่างกายถูกอีกคนปรับท่าตามใจชอบ
“คุณสวยจริงๆ”
เขามองผมด้วยสายตาเป็นประกาย ราวกับเจอสมบัติล้ำค่าที่เฝ้าตามหามานาน
ผมกลับบ้านทิ้งตัวลงบนเตียง เฝ้านึกถึงสัมผัสของเขา
อ่า
ผมคิดถึงเขาจัง
อยากได้อีก
ทุกสัมผัสที่เขามอบให้
ผมอยากได้มันอีก
ยิ่งเห็นร่องรอยที่เขาทำทิ้งไว้
ผมยิ่งคิดถึงเขา
//
ผมมาหามาร์คที่บ้านของเขา มาร์คเปิดประตูต้อนรับผมอีกครั้ง
“ผมอยากถ่ายรูปคุณอีก
“เอาสิครับ”
เขาให้ผมนั่งที่โซฟาตัวเดิม เเสงไฟในห้องมืดลง เขาเดินเข้ามาพร้อมกับเชือกเส้นหนึ่ง
“ริบบิ้นน่ะ ผมขออนุญาต” เขาผูกริบบิ้นที่ตัวผม ใจผมเต้นเเรงขึ้น เมื่อถูกฝ่ามือร้อนๆของเขาสัมผัสตามร่างกาย
“อ้ะ” ผมสะดุ้ง เขาดันผมให้นอนราบ ขบกัดสร้างรอยสีกุหลาบไว้ทั่วกาย
เเชะ!
“คุณโอเคไหม ถ้าผมขอใช้เข็มขัด”
“ทำอะไร”
“ผมขออนุญาต”
เสียงกระทบกันระหว่างเนื้อเเละหนังดังก้อง ผมหวีดร้องอย่างเจ็บปวด เขาตวัดวาดมันลงบนร่างกายผมอีกครั้ง น้ำตาผมเริ่มคลอหน่วย
เเชะ!
“ให้ผมปลอบคุณ” ผมกอดรัดเขาเอาไว้ มาร์คพาผมมาที่เตียงพร้อมกล้องตัวโปรด เขาประทับริมฝีปากที่หน้าผาก เเก้ม เเละคางของผม ความเจ็บเเสบตามร่างกายถูกเเทนที่ด้วยความวาบหวาม เขาปลอบโยนผมด้วยสิ่งร้อนผ่าว ผมขยับกายเข้าหาด้วยความกระสันอยาก
เขามัดมือผมไว้ที่หัวเตียง จัดท่าทางของผมราวกับตุ๊กตาตัวหนึ่ง น่องขาของผมเปรอะไปด้วยของเหลวอุ่นสีขาวขุ่นที่มันยังคั่งค้างอยู่ภายใน
เเชะ!
“สวยกว่าเมื่อวานอีกนะครับ”
//
“คุณจะเอาภาพของผมไปทำอะไรหรอ”
“อืม เป็นเหมือนของสะสมละมั้ง”
“คุณไม่คิดจะขายมันหรอ”
“ไม่หรอกครับ”
เราเงียบกันไปสักพัก ผมนั่งจิ้มไส้กรอกเข้าปาก พักสายตาด้วยการเลื่อนมันไปวางไว้ที่ใบหน้าของมาร์ค
อ่า
เขาหล่อจริงๆล่ะ
“คุณรู้อะไรไหมจินยอง”
“......”
“ผมถูกใจคุณมาก คอลเลคชั่นของคุณจะเป็นชิ้นสุดท้าย”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะผมจะฆ่าตัวตาย”
ผมอึ้งไปอีกครั้ง
“คุณคงพูดเล่น”
“ผมพูดจริง”
ไม่มีเเววล้อเล่นในน้ำเสียงหรือดวงตาของเขา
ผมใจหาย
ส่ายศรีษะรัวๆ
“ผมไม่ยอมนะ”
“เเล้วคุณจะทำยังไงล่ะครับ” มาร์คยกยิ้ม เท้าคางมองผม ทำเหมือนเรื่องเมื่อครู่เป็นเเค่คำพูดหยอกล้อ ทั้งที่เขากำลังพูดถึงการกระทำที่ศาสนาบัญญัติไว้ว่าเป็นการกระทำที่เกิดกรรมร้ายเเรงที่สุด
“ผมจะไม่ให้คุณถ่ายรูปผมเเล้ว”
“ก็ได้ครับ ผมยังมีเวลาอยู่”
ทำไมกัน
ทำไมผมต้องมารับรู้เรื่องอะไรเเบบนี้
ทั้งที่ผม
เริ่มจะรักเขาเเล้ว
//
“วันนี้เราไปสวนสาธารณะด้วยกันไหม”
“ได้สิครับ”
ผมเดินอยู่ตามเส้นทางที่รอบข้างเต็มไปด้วยความสดชื่นของธรรมชาติ มาร์คเดินตามผมพร้อมกล้องโปรที่เขาพกติดตัวเป็นประจำ
เเชะ!
“คุณนี่ชอบถ่ายตอนผมเผลอจริงๆเลยนะ”
“ไม่พอใจหรอครับ”
“เปล่าหรอก เขินน่ะ”
เราเดินคู่กันไปสักพัก ผมขอจับมือ ซึ่งมาร์คไม่ขัด เราเดินจับมือคู่กันไปสักพัก ผมก็ยกโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา
เเชะ!
“คุณเเอบถ่ายผมหรอ”
“คุณหล่อมากเลยรู้ตัวไหม”
“รู้ครับ”
จินยองเบะปากใส่อีกคน
“มาถ่ายรูปคู่กันเถอะ” เขาก้มหน้าลงมา ยกยิ้มให้กล้อง ออร่าความหล่อของเขากลบออร่าของผมจนไม่เห็นฝุ่น
เเชะ!
รูปคู่รูปเเรก
ของ’เรา’
//
“ถ้าผมอยากมีเซ็กส์กับคุณ เเต่ไม่ให้คุณถ่ายรูปได้ไหม”
“ไม่ได้หรอกครับ”
ผมหน้างอ
“เพราะช่วงเวลานั้น คุณสวยงามที่สุดเเล้ว”
ผมหน้าเเดง
ผ่านไปหลายสัปดาห์ สุดท้ายผมก็เเพ้ ยอมเเพ้ให้กับความต้องการของตัวเองเเละความร้ายกาจของอีกคน
“อ้ะ อื้อ” เขาเติมเต็มให้ผมครั้งเเล้วครั้งเล่า ผมกำลังยกยิ้ม รู้สึกดีกับสัมผัสที่เขามอบให้จนถึงจุดสูงสุด
“คุณออนท็อปได้ไหม”
“ได้สิ”
ผมพลิกตัว กลืนกินเขาด้วยความลื่นจากสิ่งที่ยังคงค้างอยู่ภายใน เขาดูดดุนร่างกายผมจนสีกุหลาบที่เริ่มจางไปกลับมาอีกครั้ง
ผมหอบหายใจ ใบหน้าขึ้นสี มาร์คบีบเคล้นสะโพกผม ผมคุมจังหวะให้ถี่เร็วตามความต้องการที่เพิ่มสูง ผมกัดปากปรายตามองเขา
มองมาร์คที่ถือกล้องในมือไม่ขยับ เขากำลังจ้องผมผ่านเลนส์นั้น
เเละในตอนที่ผมกำลังจะปลดปล่อย
เเชะ!
“คุณสวยมากครับ”
//
“คุณยังคิดจะฆ่าตัวตายอยู่ไหม”
“ผมไม่เคยไม่คิด”
“ทำไม”
“เพราะชีวิตของผมมันเลวร้าย”
“ไม่หรอก คุณยังมีผมนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ทำไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ผมสกปรกเกินกว่าที่จะมีชีวิตต่อ”
“ผมไม่สนหรอก”
“ถ้าทำได้...ผมก็อยากลืมมันไปเหมือนกัน”
“ผมรักคุณ”
“งั้นคุณช่วยใช้ชีวิตต่อจากนี้เผื่อผมด้วยนะ”
“ทำไมเราไม่ใช้มันไปด้วยกันล่ะ”
“เพราะผมรู้สึกสอ้นหวังกับการใช้ชีวิตเเล้วน่ะสิ”
//
“เราไปผับกันไหม”
“ได้สิครับ”
รอยยิ้มอบอุ่นของมาร์คถูกส่งมาพร้อมกับคำตอบที่ไม่เคยขัดความต้องการของผมเลยสักครั้ง
นับตั้งเเต่วันที่เจอกันจนถึงวันนี้ เวลาก็ล่วงเลยมาหลายเดือนเเล้ว
ผมเผลอตัวเผลอใจให้เขาถ่ายรูปไปเยอะเลย
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำหนดชิ้นงานในคอลเลคชั่นของมาร์คมีอยู่เท่าไหร่
เเละตอนนี้มันเหลืออยู่เท่าไหร่
“ใกล้ถึงเวลาเเล้วล่ะ”
“เวลาอะไรหรอครับ”
“เวลาที่ผมตั้งไว้ว่าจะไปน่ะ”
“.......”
เเต่ถึงผมจะรู้จำนวนชิ้นงานที่เเน่ชัด ยังไงเวลาที่มาร์คตั้งไว้ก็ไม่มีวันเปลี่ยน
มาร์คไม่เคยเลิกคิดเรื่องที่จะฆ่าตัวตาย ต่อให้ผมทำดีมากเเค่ไหน มาร์คก็ยังคงยืนยันคำเดิม
“คุณได้กำหนดเวลาตายไว้ไหม” ผมกระอักกระอ่วนทุกครั้งที่ต้องพูดคำว่าตายออกมา
“คงเป็นช่วงเช้าของวันนั้น”
ในขณะที่ผมรักเขามากขึ้นทุกวัน
เขาก็ยังคิดที่จะจากไป
เขาเคยบอกผมว่าจริงๆกำหนดระยะเวลาที่เขาตั้งไว้มันเร็วกว่านี้
เเต่เพราะเขาเจอผม
เขาจึงอยากทำรูปถ่ายคอลเลคชั่นสุดท้ายเอาไว้
เขาจึงยอมเลื่อนมันออกไป
เเละเขาไม่อยากเลื่อนมันเป็นครั้งที่สอง
เสียงเพลงดังกระหึ่ม ผมไม่ได้ยินสิ่งที่มาร์คพูดเลยสักนิด
“คุณ—จ—-ไหม”
“อะไรนะ”
“คุณ—ไป—-ไหม”
“ผมไม่ได้ยิน”
เขาจับมือผม ส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้ พาผมไปที่ฟลอเต้น เเล้วเขาเริ่มกระโดดผมกระโดดตามจังหวะ เริ่มเข้าใจที่เขาจะสื่อก่อนหน้านี้
เราส่งยิ้มให้กัน
มือของเรายังคงจับกันไว้
ผมมีความสุขมาก
เราไม่มีสถานะให้เเก่กันเเละกัน เเน่นอน เพราะมาร์คไม่เคยเอ่ยถึง
เเละผม....ไม่เคยรักษาความสัมพันธ์ของใครไว้ได้เลย
ผมกลัวที่จะต้องถูกผูกมัด
เเต่กับมาร์ค
มันไม่ใช่
ผมอยากมีเขาอยู่ด้วยกันในทุกๆวัน อยากเห็นหน้าเขาเป็นคนเเรกเวลาตื่นนอน อยากได้ยินเสียงของเขาบอกอรุณสวัสดิ์ อยากได้สัมผัสจากริมฝีปากของเขาที่หน้าผากทุกเช้า
ผมอยากได้รับความรักจากเขา
ความรักที่ผมมั่นใจว่าเขาไม่ได้มีมันให้กับผม
เขาเหม่อลอย
ยิ่งนานวันยิ่งบ่อยครั้ง
เขาเริ่มสูบบุหรี่
การถ่ายภาพไม่ใช่งานที่เขารักอีกต่อไป หลังจากที่เขากลับมาจากการไปทำ ‘ธุระส่วนตัว’ ในวันหนึ่ง
ผมรับรู้ได้
“ผมมีเพลงจะให้คุณ”
Oh won't you stay with me?
Cause you're all I need—stay with me,Sam Smith
“ขอบคุณครับ”
“อยู่กับผมนะ”
เขาไม่ตอบ ไม่รู้ว่าเพราะไม่อยากปฏิเสธผม
หรือเพราะบางทีความเงียบ ก็อาจจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
//
“คุณว่างไหมวันนี้”
“ผมว่างเสมอ”
“ไปงานเเต่งกับผมหน่อยสิ”
“ได้ครับ”
ผมใส่สูทสีน้ำเงินเข้มที่ตัดพอดีตัวเข้าธีมงานเเต่งของเพื่อนผมในวันนี้ มาร์คใส่สูทสีดำกับเชิ้ตสีขาวธรรมดา เเต่เเปลกมากเมื่อมันกลับทำให้เขาดูดีมากๆ-มากกว่าในทุกๆวัน
เขาเหมือนคนประหลาด วันไหนที่ผมคิดว่าเขาหล่อมากๆจนไม่สามารถที่จะหล่อมากไปกว่านี้ได้ เเล้ว วันต่อมาเขากลับยังสามารถหล่อมากขึ้นไปได้อีกจนผมนึกสงสัย
สรุปเขาหล่อมากขึ้นทุกวัน
หรือเป็นผมกันเเน่ที่หลงเขามากขึ้นทุกวัน
“คุณไม่อยากได้ดอกไม้หรอ”
“ดอกไม้มีไว้ให้เจ้าสาว”
“เเล้วคุณไม่ใช่หรอ”
ผมหน้าเเดง เริ่มคิดว่าที่จริงลองรับดอกไม้นั้นดูสักครั้งก็ไม่เสียหาย ผมวางเเก้วไวน์ลง เดินไปยังจุดที่สาวเล็กสาวใหญ่ยืนรุมกันอยู่
อ่า
มันเบียดกว่าที่ผมคิดเเหะ
1
2
3
ฟุ่บ!
เสียงนับจังหวะโยนดอกไม้ของเจ้าสาวบนเวทีดังขึ้น ก่อนที่ช่อดอกไม้สีชมพูอ่อนจะตกลงมาที่มือผมพอดี
ผมระบายยิ้มกว้าง รีบเดินกลับไปหามาร์ค
“ผมได้ดอกไม้ล่ะ”
“สวยมากครับ”
“ดอกไม้หรอ”
“คุณต่างหาก”
หน้าผมร้อนผ่าว ผมยื่นดอกไม้ให้เขา
“ผมให้คุณ”
“ขอบคุณครับ เเต่ผมว่ามันเหมาะกับคุณมากกว่า”
“....”
“ตอนมันอยู่บนตัวคุณน่ะ”
//
เสียงผมเเตกพร่าด้วยเเรงอารมณ์ ดอกไม้ช่องามถูกขยำเละเทะไม่เป็นทรง กลีบดอกร่วงโรยอยู่รอบกาย กลิ่นหอมอ่อนๆทั้งจากคนที่ทาบทับร่างของผมอยู่เเละจากดอกไม้รอบข้างมัวเมาผมจนสติพร่าเลือน
“มาทำคืนนี้ให้เป็นเหมือนคืนสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันเถอะครับ”
“คุณ...อ้ะ”
“ผมอยากได้ยินเสียงคุณ อย่าเก็บมันไว้เลยนะ”
ผม
ตอบรับเสียงหวาน ร่างกายบิดเร่าไปตามสัมผัสที่อีกคนมอบให้ เขาร้อนเเรงสลับกับอ่อนโยนจนผมตามเกมส์ไม่ทัน กลีบดอกไม้กลีบเเล้วกลีบเล่าถูกโปรยลงบนร่างกายของผมพร้อมจังหวะที่เขากระเเทกตัวเข้ามา
ตอบรับเสียงหวาน ร่างกายบิดเร่าไปตามสัมผัสที่อีกคนมอบให้ เขาร้อนเเรงสลับกับอ่อนโยนจนผมตามเกมส์ไม่ทัน กลีบดอกไม้กลีบเเล้วกลีบเล่าถูกโปรยลงบนร่างกายของผมพร้อมจังหวะที่เขากระเเทกตัวเข้ามา
เเชะ!
เสียงลั่นชัตเตอร์ดังคลอไปกับเสียงหัวเตียงกระทบผนัง ผมหวีดร้อง ปลดปล่อยทุกหยาดหยดเเห่งความสุขครั้งเเล้วครั้งเล่า
“ผมรักคุณนะ”
เเละก่อนที่สติผมจะวูบดับ เสียงทุ้มที่ดังคลอเคลียอยู่ข้างหูคือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน
ผมยิ้มรับ
รู้สึกอิ่มเอมจนล้นหัวใจ
//
ผมเเละมาร์คกำลังยืนอยู่ท่ามกลางงานเลี้ยงงานเเต่งงานของเราสองคน
ผมยืนมองเขาอยู่ที่ข้างเวที มาร์คเดินเข้าไปหาพ่อกับเเม่ผม ทั้งสามคนพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม
ผมยิ้มตาม ก้าวขาเดินไปหาพวกเขาทั้งสามคนด้วยจังหวะเนิบนาบ
เเล้วภาพตรงหน้าก็ค่อยๆจางหายไป ผมร้อนรน เร่งจังหวะการก้าวเท้าจากเดินเป็นวิ่ง ผมวิ่งให้เร็วที่สุด เเต่ปลายทางข้างหน้ากลับวูบดับ เหลือเพียงความมืดมิดที่ไร้ทางออก
ผมสะดุ้งตื่น เหงื่อไหลท่วมตัว
ข้างกายไร้คนที่ฝันเห็น
ผมรีบใส่เสื้อผ้า ออกมาดูหน้าบ้านของมาร์ค
รถของเขาไม่อยู่
ผมกดโทรออก สมองเริ่มประมวลผลอย่างเร่งรีบ ผมจะไปตามหาเขาที่ไหน เขาหายไปไหนกัน
ความกลัวเริ่มกัดกินหัวใจ
สมองผมเริ่มรวน กระสับกระส่ายจนไม่อาจห้ามมือไม่ให้สั่นได้
“ฮัลโหล”
ผมโล่งใจ ถอนหายใจเสียงดัง
“คุณอยู่ที่ไหน”
“ผมออกมาซื้อของน่ะ กำลังกลับ”
“เร็วๆนะ”
“ครับ”
มาร์คซื้อข้าวต้มหมูให้ผม เรานั่งกินข้าวเช้ากัน
เหมือนปกติ
เเต่ที่ไม่ปกติ
คงเป็นสายตาของเขาที่มองผมอยู่ตลอด
“คุณมีอะไรหรือเปล่า”
“เเค่อยากมองหน้าคุณน่ะ”
“หน้าผมมันทำไมหรอ”
“อยากจำให้ขึ้นใจน่ะ”
ผมใจเสีย เริ่มลุกลน
เขาพูด
ราวกับกำลังจะไป
“คุณจะตายวันไหน”
ความอดทนของผมหมดลง ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามเขาเอง
“คุณจะขัดขวางผมไหม”
“เเน่นอน”
“ผมจะตายอาทิตย์นี้”
“ผมไม่ยอมเเน่”
มาร์คส่งผิ้มให้ผม สายตาของเขาเอ็นดูผมราวกับลูกเเมวตัวน้อยพึ่งลืมตาดูโลก
“ผมทำนี่ไว้ให้คุณ”
“อะไรน่ะ”
“คอลเลคชั่นของคุณ”
Rose —by Mark Tuan
ผมเปิดดูรูปข้างใน มีทั้งรูปผมตอนเผลอที่เขาเเอบถ่ายผมครั้งเเรก รูปตอนที่เขาขออนุญาตจูบผมครั้งเเรก เเละอีกหลายๆรูปที่เป็นความทรงจำที่ผ่านมา
“ทำไมต้องrose”
“คุณน่ะ เป็นเหมือนดอกกุหลาบ สวยงามเเต่เเหลมคม พร้อมที่จะทำร้ายคนที่อยู่รอบตัวคุณ”
“ผมไม่เคยทำร้ายคุณนะ”
“สีสันในชีวิตของคุณทำร้ายผมจินยอง”
“คุณหมายความว่าอะไร”
“คุณมีค่า...เกินกว่าที่จะเเปดเปื้อน”
“ผมไม่เข้าใจ” ผมถอนหายใจ “ช่างมันเถอะ ขอบคุณนะ”
“คุณชอบไหม”
“ชอบสิ”
ผมส่งยิ้มให้เขา
“คืนนี้ผมขอนอนกอดคุณได้ไหม”
“หืม”
“เเค่กอดอย่างเดียว”
“เเล้วเเต่คุณเลย”
“พรุ่งนี้เช้าคุณออกไปซื้อข้าวต้มหมูหน้าปากซอยให้ผมได้ไหม”
“คุณอยากกินหรอ”
“อื้อ”
“ได้สิมาร์ค”
เรานอนกอดกัน อ้อมกอดอุ่นๆของมาร์คคือสิ่งที่ผมโปรดปราน เขาบอกฝันดี ผมยิ้มรับ มีความสุขเกินจะบรรยาย
//
ผมตื่นเเต่เช้า มาร์คยังไม่ตื่น ผมบอกอรุณสวัสดิ์เขาพร้อมมอร์นิ่งคิส เเล้วจึงค่อยเดินออกมาหน้าปากซอย ต่อคิวรอข้าวต้มหมูตามที่มาร์คร้องขอเมื่อวาน
“นี่! เจ๊ ข้างในน่ะ เมื่อกี้ มีเสียงปืนล่ะ”
“ห๊า เกิดอะไรขึ้นน่ะ”
ผมหน้าชา ร้อนรนจนมือสั่น รีบวิ่งกลับไปเส้นทางเดิม บทสนทนาเมื่อกี้ราวกับจะย้ำเตือนความโง่งมที่ผมมี
‘ผมจะตายช่วงเช้า’
‘ผมจะตายอาทิตย์นี้’
‘ผมรักคุณนะ’
หน้าบ้านของมาร์ค มีผู้คนมายืนรุมล้อม ผมภาวนา
ไม่นะ
ไม่หรอก
ต้องไม่ใช่
ผมวิ่งฝ่าทุกคนเข้าไปด้านใน
เเข้งขาอ่อนเเรง เรียวเเรงหายไป ผมกรีดร้องสุดเสียง น้ำตาพรั่งพรู สมองขาวโพลน
บนเตียงนอนที่เปื้อนเลือด
มาร์คกำลังนอนหลับ
หลับไปตลอดกาล
//
ถึงปาร์ค จินยอง ,ที่รัก
ผมรู้ว่ามันเลวร้ายสำหรับคุณที่ต้องมาเจอเหตุการณ์เเบบนี้ ผมขอโทษที่ไม่สามารถทนใช้ชีวิตอันหนักอึ้งของตัวเองต่อไปได้อีก ผมเคยมีคนรัก เขาจากไปสองปีเเล้ว ผมยังคงคิดถึงเขา ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่าผมทำผิดต่อคุณ เเต่ผมลืมเขาไม่ได้ ผมพยายามเเล้ว พยายามที่จะให้คุณเป็นเหตุผลที่เหนี่ยวรั้งผมเอาไว้ เเต่คุณรู้อะไรไหม มันเจ็บปวดมากนะ เมื่อคนที่เรากำลังจะเเต่งงานด้วยต้องตายจากไป...ด้วยฝีมือของเราเอง ผมทนคิดถึงเขาไม่ได้จริงๆ อยากให้เรารู้จักกันเร็วกว่านี้จังเลยจินยอง
ช่วยมีชีวิตอยู่ต่อเเทนผมทีนะที่รัก ช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกับคุณมันมีความหมายมากสำหรับผม ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเเสงสว่างในชีวิตของผม ถึงเเม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ
ผมรักคุณ
มาร์ค ต้วน
//
มาร์คเป็นโรคซึมเศร้าเเละโรคทางประสาท สองปีที่เเล้วเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ มาร์ครอดมาได้ เเต่คนที่นั่งอยู่ข้างเขาไม่รอด มาร์คโทษตัวเองที่เป็นคนขับ เขาบอกว่าถ้าเขาผ่อนคันเร่งให้รถเคลื่อนที่ช้ากว่านั้น เเฟนของเขาจะไม่ตาย มาร์คต้องพบจิตเเพทย์เป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม เขาถึงกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างคนปกติ เเต่ที่จินยองไม่เคยรู้ก็คืออาการทางประสาทของมาร์ค เขาเห็นภาพหลอน—ภาพเเฟนของเขา อาการที่คิดว่าหายเเล้วกลับมาอีกครั้งทำให้มาร์คกลับไปเป็นโรคซึมเศร้าเหมือนเดิม จิตเเพทย์ประจำตัวของมาร์คให้การกับเจ้าหน้าที่ว่ามาร์คพึ่งมาพบตนเองเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนเพราะเขาเริ่มเห็นภาพเเฟนเก่า
ซ้อนทับกับภาพของผม
มาร์คไม่มีญาติที่ไหน ผมจึงจัดพิธีศพให้เขา หลังจากพิธีศพจบลง ผมนำอัฐิของเขาโปรยลงทะเล ขอให้เขาได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี
ผมร้องไห้อีกครั้ง ทุกคืนที่ผ่านมาช่างโหดร้าย ผมคิดถึงเขาเหลือเกิน ผมอยากกอดเขา โหยหาคำบอกรักที่เขาเคยมอบให้ โหยหาสัมผัสอ่อนโยนที่เขามีให้ผม
ผมคิดถึงเขา
คิดถึงจนอยู่ไม่ได้
ผมนอนลง
กินยานอนหลับ
ใช้มีดในมือกรีดผิวเนื้อที่ข้อมือของตัวเอง มันเเสบมากจนผมต้องหลั่งน้ำตา
ผมหลับตา
ขอโทษที่ผมไม่สามารถใช้ชีวิตที่เหลือโดยไม่มีคุณได้
หวังว่าเราจะได้พบกันอีก
มาร์ค ต้วน
ดูเรื่องMe before you เเล้วอินมากๆเลยค่ะ สงสารทั้งพระเอกเเละนางเอก #shademj อยากลองเเต่งเเนวดราม่าบ้าง คอมเม้นต์ติชมกันได้นะคะ เราจะค่อยๆพัฒนาการเเต่งไปเรื่อยๆ เเต่จะพัฒนาลงหรือพัฒนาขึ้นต้องดูกันอีกทีค่ะ5555555
กรี๊ดร้องงงง ดีมากอ่ะไรท์ เจ็บปวดใจทั้งสองฝ่ายเลย หื้ออออ ยังไงก็ยังมีเรื่องราวที่สวยงามแฝงอยู่ แต่งมาอีกนะไรท์ ชอบมากกก รออ่านนะคะ
ตอบลบ