-D U T Y-
เสียงเปิดประตูเบาๆ ดังขึ้นเมื่อผู้มาใหม่ก้าวขาเข้าห้องนอนโดยความต้องการของเขาคือไม่ให้เจ้าของห้องรู้ตัว เเอบย่องไปที่เตียงเเล้วจัดการวางหมอนให้พอนอนสำหรับสองคนถึงเเม้เนื้อที่จะไม่ค่อยอำนวยก็ตามที
"มาร์คฮยอง!!!!!" เจ้าของห้องร้องเสียงตื่นตระหนกเมื่อเปิดประตูออกจากห้องน้ำเเล้วเจอเข้ากับผู้บุกรุกที่นั่งหน้าเเป้นเเล้นอยู่ที่เตียงของเขา
"เข้ามาทำอะไรครับ" จินยองถามพลางหยิบเสื่อเเละกางเกงนอนขึ้นมาใส่อย่างเร่งรีบ
"พี่มาปิดไฟ" มาร์คตอบเเล้วยิ้มขำกับท่าทางเก้ๆกังๆของเด็กน้อยที่กำลังหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่
"พี่เข้ามาปิดไฟตอนผมกำลังอาบน้ำ?" จินยองยังคงถามคำถามต่อไปเพื่อลดอาการเขินชั่ววูบของตัวเองลง เมื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จก็เดินเข้าไปหาคนเเก่กว่าด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ
ใครๆก็รู้ว่าเขาชอบความเป็นส่วนตัวมากเเค่ไหน
"ก็นี่มันห้าทุ่มเเล้ว นายนั่นเเหละที่อ่านหนังสือไม่ดูเวลา เเล้วก็นอนดึก" มาร์คว่าพลางส่งสายตาดุให้อีกคนหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย
เอาเป็นว่าสงครามครั้งนี้ปาร์คจินยองยอมเเพ้
อันที่จริงเรียกว่ายอมเเพ้ก็ไม่ถูกหรอก ในเมื่อเขาไม่มีทางชนะมาร์คได้อยู่เเล้ว ทุกสงครามมีเเต่เขานั่นเเหละที่เป็นผู้เเพ้
"เอ่อ งั้นฮยองปิดไฟเถอะครับ ผมจะนอนเเล้ว" จินยองทิ้งตัวลงบนหมอนตัวเองก็ต้องรู้สึกเเปลกๆ
ทำไมเขาถึงนอนติดผนังละ
พอหันไปด้านข้างถึงได้เข้าใจ เพราะมีหมอนมาวางบนเตียงเขาเพิ่มอีกหนึ่งใบทำให้จินยองต้องเลื่อนที่นอนมานอนติดผนังซะอย่างนั้น
กำลังจะเอ่ยถามคนที่ลุกขึ้นไปปิดไฟเเต่พออ้าปากจากคำถาม ก็กลายเป็นเสียงร้องด้วยความตกใจอีกรอบ
"อ้ะ ฮยอง!"
มาร์คเอื้อมเเขนกอดรัดรางนุ่มนิ่มเอาไว้ในอ้อมกอดเมื่อเขาจัดการ 'ทำหน้าที่' ของตัวเองเสร็จเรียบร้อย
"อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวมังเน่ตื่น" มาร์คดุพลางดึงอีกคนเข้ามาในอ้อมกอดให้เเน่นขึ้น กลิ่นสบู่อ่อนๆที่เขาชอบลอยมาเเตะจมูกจนมาร์คต้องกดมันลงไปบนกลุ่มผมนุ่มอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่
มาร์คคิดว่าคืนนี้คงเป็นอีกคืนที่เขานอนหลับฝันดี
"พี่เข้ามาปิดไฟตอนผมกำลังอาบน้ำ?" จินยองยังคงถามคำถามต่อไปเพื่อลดอาการเขินชั่ววูบของตัวเองลง เมื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จก็เดินเข้าไปหาคนเเก่กว่าด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ
ใครๆก็รู้ว่าเขาชอบความเป็นส่วนตัวมากเเค่ไหน
"ก็นี่มันห้าทุ่มเเล้ว นายนั่นเเหละที่อ่านหนังสือไม่ดูเวลา เเล้วก็นอนดึก" มาร์คว่าพลางส่งสายตาดุให้อีกคนหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย
เอาเป็นว่าสงครามครั้งนี้ปาร์คจินยองยอมเเพ้
อันที่จริงเรียกว่ายอมเเพ้ก็ไม่ถูกหรอก ในเมื่อเขาไม่มีทางชนะมาร์คได้อยู่เเล้ว ทุกสงครามมีเเต่เขานั่นเเหละที่เป็นผู้เเพ้
"เอ่อ งั้นฮยองปิดไฟเถอะครับ ผมจะนอนเเล้ว" จินยองทิ้งตัวลงบนหมอนตัวเองก็ต้องรู้สึกเเปลกๆ
ทำไมเขาถึงนอนติดผนังละ
พอหันไปด้านข้างถึงได้เข้าใจ เพราะมีหมอนมาวางบนเตียงเขาเพิ่มอีกหนึ่งใบทำให้จินยองต้องเลื่อนที่นอนมานอนติดผนังซะอย่างนั้น
กำลังจะเอ่ยถามคนที่ลุกขึ้นไปปิดไฟเเต่พออ้าปากจากคำถาม ก็กลายเป็นเสียงร้องด้วยความตกใจอีกรอบ
"อ้ะ ฮยอง!"
มาร์คเอื้อมเเขนกอดรัดรางนุ่มนิ่มเอาไว้ในอ้อมกอดเมื่อเขาจัดการ 'ทำหน้าที่' ของตัวเองเสร็จเรียบร้อย
"อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวมังเน่ตื่น" มาร์คดุพลางดึงอีกคนเข้ามาในอ้อมกอดให้เเน่นขึ้น กลิ่นสบู่อ่อนๆที่เขาชอบลอยมาเเตะจมูกจนมาร์คต้องกดมันลงไปบนกลุ่มผมนุ่มอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่
มาร์คคิดว่าคืนนี้คงเป็นอีกคืนที่เขานอนหลับฝันดี
"เเล้วฮยองไม่ไปนอนห้องมังเน่หรอครับ" จินยองถามเสียงเบาเพราะไม่อยากโดนพี่ใหญ่ดุ
"เข้าไปตอนนี้ก็ตื่นกันหมดพอดี นอนกับจินยองนี่เเหละ" มาร์คว่าเเล้วปิดตาของตัวเองลงเพื่อต้องการจะบอกอีกคนว่าเขาง่วงเต็มทีเเล้ว
"อ่า งั้นก็ได้ครับ"
"เข้าไปตอนนี้ก็ตื่นกันหมดพอดี นอนกับจินยองนี่เเหละ" มาร์คว่าเเล้วปิดตาของตัวเองลงเพื่อต้องการจะบอกอีกคนว่าเขาง่วงเต็มทีเเล้ว
"อ่า งั้นก็ได้ครับ"
เขาว่ากันว่าเมื่อเราทำหน้าที่ของเราสำเร็จ เราก็ต้องได้รับของรางวัล
มาร์คคิดว่าการที่เขามีหน้าที่มาปิดไฟในห้องจินยองทุกวันเขาก็ต้องได้รับรางวัลเหมือนกัน
อย่างเช่นเเก้มกลมกับปากอิ่มของจินยองเวลาหลับนี่ก็ไม่เลวนะ
Talk
#shademj
มาร์คคิดว่าการที่เขามีหน้าที่มาปิดไฟในห้องจินยองทุกวันเขาก็ต้องได้รับรางวัลเหมือนกัน
อย่างเช่นเเก้มกลมกับปากอิ่มของจินยองเวลาหลับนี่ก็ไม่เลวนะ
Talk
#shademj
ฉวยโอกาสที่สุดอ่ะะ
ตอบลบ