-ท ศ กั ณ ฐ์-
ก็รู้ ว่าคงสู้เขาไม่ไหว สุดท้ายก็พ่ายแพ้อยู่ดี
ดังทศกัณฐ์ที่แพ้พระรามทุกที ให้ดีแค่ไหนก็ไม่ได้ใจสีดา
----------
'มาร์ค' รีบวิ่งเข้าไปหาอีกคนด้วยใบหน้ายิ้มเเย้ม เขายื่นถุงขนมที่ตนถือไว้ให้อีกคน
"เราให้" ร่างบางมีสีหน้างุนงง เเต่ก็ยอมรับขนมจากเขาเเล้วเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ทั้งโลกของมาร์คสดใส
"ขอบคุณนะ"
"นี่กำลังจะกลับบ้านหรอ" มาร์คชวนจินยองคุยเเล้วก้าวเดินไปพร้อมกับตัวเล็กของเขา
'ปาร์คจินยอง' เด็กสายวิทย์คณิตห้องเอ มาร์คพบจินยองครั้งเเรกตอนที่เขาโดนเรียกให้ไปพบอาจารย์ฝ่ายปกครองในตอนเย็นวันหนึ่ง จินยองเดินเข้ามาส่งใบเช็ครายชื่อประจำวันที่ห้องนั้น ใบหน้าน่ารักกับเเววตาใสซื่อยามมองมาทางเขาทำให้มาร์คใจเต้น
มาร์คสบดวงตากลมคู่นั้นครั้งเเรกก็คิดได้ทันที ว่าเขาไม่ควรปล่อยคนคนนี้ให้เดินออกจากห้องไปโดยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย
"ป่าว" จินยองก้มหน้าตอบเขาอ้อมเเอ้ม เพียงเเค่นั้นเขาก็รับรู้ได้ถึงความผิดปกติของอีกคน
"เเล้วไปไหน" มาร์คไม่อยากจะบอกหรอกว่าวันนี้เขาโดดทำกิจกรรมห้องเพื่อมาส่งปาร์คจินยองกลับบ้าน เเต่อีกคนดันตอบเขาด้วยท่าที....เขินอาย?
"พี่เเจบอมชวนเราไปดูหนังน่ะ" จินยองตอบพร้อมกับยกมือขึ้นปิดใบหน้า บิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย ใบหน้าน่ารักที่เขาชอบมองเปลี่ยนเป็นสีเเดงอย่างเห็นได้ชัด
มาร์คเคยคิดว่าใบหน้าของจินยองน่ะ ไม่ว่าจะมองตอนไหนก็ไม่เคยไม่อยากมอง
เเต่ตอนนี้เขาเริ่มคิดว่าการที่จินยองพูดถึง 'อิมเเจบอม' เเล้วใบหน้าขึ้นสีกำลังทำให้เขาไม่อยากมองมากๆ
"เเล้วจะไปหรอ" มาร์คถามอีกคนด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับให้เป็นปกติ ฝ่ามือกำเข้าหากันเเน่น
"ต้องไปอยู่เเล้วสิ! นั่นพี่เเจบอมเลยนะมาร์ค!" จินยองหันมาถลึงตาใส่เขา
'อิมเเจบอม' เจ้าชายประจำโรงเรียน โปรไฟล์เริ่ดทั้งผลการเรียน ฐานะทางบ้าน อุปนิสัย ไหนจะหน้าตาที่หล่อจนสาวๆต้องละลายเพียงเเค่ได้สบตาคมคู่นั้น
'มาร์ค ต้วน' เป็นเด็กห้องบ้วย ผลการเรียนเเย่ นิสัยเสีย ชอบเรื่องต่อยตี มีดีเเค่หน้าตาเเละฐานะ
ถ้าอิมเเจบอมเปรียบดั่งเจ้าชายในโรงเรียนนี้ มาร์คต้วนก็คงเป็นนายพรานที่มีใบหน้างดงามไม่เเพ้กัน เเต่เขาเพียงเเค่เป็น โจร ที่พยายามขโมยมงกุฎของเจ้าชายเเต่ก็ทำไม่สำเร็จเสียที
เจ้าชายยังคงเป็นที่หนึ่งในใจเจ้าหญิงของเขาเสมอ
"เเล้วจะกลับกี่โมง" มาร์คถามจินยองด้วยเเววตาที่พยายามปกปิดความน้อยใจไว้ให้ลึกที่สุด
นี่ไม่ใช่ครั้งเเรก
ไม่ใช่ครั้งที่สอง
เเละไม่ว่ามันจะเป็นครั้งไหนมาร์คก็ไม่เคยชินสักที
"ก็ดึกอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวพี่เเจบอมไปส่งน่ะ"
ไม่รู้ว่าจินยองไม่รู้จริงๆหรือไม่สังเกตกันเเน่ว่าน้ำเสียงที่เขาใช้กับอีกคนมันเปลี่ยนไป
ร่างบางยังคงโต้ตอบเขาด้วยใบหน้าเเบบเดิมทุกครั้งที่มีชื่อ อิมเเจบอม มาเกี่ยวข้อง
ใบหน้าที่มีความสุขราวกับไม่มีอะไรในโลกที่จะทดเเทนได้
"ระวังตัวด้วยล่ะ" มาร์คลูบผมอีกคนอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกมา เขาทนไม่ได้หรอก ไม่สิ เขาไม่เคยทนได้ที่ต้องเห็นจินยองไปกับผู้ชายคนอื่น
เขารู้ว่าไม่มีสิทธิ จินยองขีดเส้นให้เราเป็นเเค่เพื่อนกัน เเต่ทำไมล่ะ ในเมื่อมาร์คชอบจินยอง เขาเเค่ทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก เพื่อนคนไหนที่ชอบเเกล้งเจ้าหญิงของเขาก็ตามเก็บให้หมด จนไม่มีใครกล้ามายุ่งกับจินยองอีก เขาดูเเลจินยองอย่างดีมาตลอดหนึ่งปียุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม เขาถนอมร่างบางยิ่งกว่างานประดิษฐ์ที่ต้องนำมาส่งอาจารย์ เขารักจินยองมาตลอด
เเละมันน่าขันตรงที่ เพียงเเค่อิมเเจบอมเดินเข้ามาขอเบอร์ก็ได้ใจเจ้าหญิงของเขาไปเเล้ว
มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือกับการจีบใครสักคนให้ติด
เเล้วที่เขาพยายามมาตลอดหนึ่งปีมันคืออะไร
เพียงเเค่อิมเเจบอมทัก เจ้าหญิงของเขาก็ยิ้มไม่หุบ
เพียงเเค่เดินผ่านอิมเเจบอม เจ้าหญิงของเขาก็มีความสุข
เพียงเเค่นั้น จินยองก็รักเเจบอม
เเล้วเขาล่ะ
เเล้วมาร์คล่ะ
นายพรานผู้โง่เขลาที่หลงรักเจ้าหญิงมาโดยตลอดมีสิทธิอะไรจะไปเทียบตนเองกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์คนนั้น
"มีอะไร" เจ้าของร่างสูงเอ่ยถามอีกคนที่เรียกเขามาในเวลานี้ มือหนาวางไว้ในกระเป๋ากางเกง ริมฝีปากบางคาบบุหรี่ที่มอดไปเกือบครึ่ง
"ทิ้งบุหรี่ก่อน" เเจบอมบอกมาร์คเสียงขุ่น เขาละเกลียดจริงๆคนสูบบุหรี่เนี่ย
มาร์คจัดการทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้จนดับ ดวงตาสีรัตติกาลของมาร์คสบดวงตาของอีกคน เเววตาคมจ้องมองกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเป็นมาร์คเองที่ทนไม่ไหว
"มีอะไรก็รีบพูด" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ความรู้สึกรำคาญตาตี่ๆของคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามเริ่มก่อตัว
"ฉันชอบจินยอง" อิมเเจบอมเปิดประเด็นได้ตรงใจมาร์คเหลือเกิน ที่เขายอมมาหาเจ้าชายประจำโรงเรียนก็เพราะอีกคนเอาเรื่องจินยองมาอ้างนี่เเหละ ถ้าเป็นเรื่องอื่นเขาไม่มายืนเสียเวลาตรงนี้หรอก
"กูก็ชอบจินยอง" มาร์คตอบกลับอย่างไม่มีความกลัวเกรง พวกเขาจ้องตากันราวกับว่าถ้าใครหลบสายตาก่อนคนคนนั้นจะเป็นฝ่ายพ่ายเเพ้
"จินยองชอบฉัน" เเจบอมบอกด้วยใบหน้าเหนือกว่า มาร์คชะงัก เเต่ก็ยังคงใบหน้าให้เป็นปกติ
"มึงรู้ได้ยังไง อย่าหลงตัวเอง"
"ทำไมจะไม่รู้ จินยองมองออกง่ายจะตาย"
"จินยองก็ชอบกูเหมือนกัน"
"นายนั่นเเหละ อย่ามโน"
"มึงนั่นเเหละ!" มาร์คขึ้นเสียงด้วยความโกรธที่เริ่มประทุในใจ
"ยอมรับความจริงเถอะมาร์ค จินยองน่ะชอบฉัน" อิมเเจบอมกระตุกยิ้ม ขายาวก้าวเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
"วัดกันสักตั้งมั้ยละ ถ้าใครเเพ้ห้ามยุ่งกับจินยองอีก" มาร์คท้า ก้าวขาเข้าหาอีกคนอย่างไม่คิดจะยอมเเพ้
ถ้าต้องยกจินยองให้อิมเเจบอมเขายอมตายดีกว่า
"เข้ามาเลย"
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้น ร่างของมาร์คทาบทับบนตัวเจ้าชายของโรงเรียนก่อนจะเงื้อหมัดเข้าที่ใบหน้าหล่อนั้น ทั้งคู่ผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างไม่มีใครยอมใคร เเจบอมผลิกตัวขึ้นคร่อมอีกฝ่าย เงื้อหมัดไว้กลางอากาศพร้อมกับชกเข้าที่ใบหน้าของมาร์คเต็มเเรง หมัดที่หนึงถูกส่งไป หมัดที่สองกำลังจะตามไปหากเเต่เสียงหวานที่ตะโกนลั่นก็ทำให้เขาต้องชะงัก
"พี่เจบอมทำอะไร!!!!" ร่างเล็กของจินยองวิ่งถลาเข้ามากลางความวุ่นวาย จินยองพยุงมาร์คขึ้นก่อนจะมองเขาด้วยดวงตาโกรธจัด
"พี่คิดว่ากำลังเเก้ไขได้ทุกปัญหาหรอ!" จินยองตะโกนถามเขาหลังจากหันไปสำรวจใบหน้าบอบช้ำของมาร์ค
"พี่เปล่า"
เเจบอมตอบเสียงนิ่ง เขาไม่ชอบการถูกกล่าวหาในเรื่องที่ตนเองไม่ผิด จริงอยู่ที่เขาทะเลาะกับมาร์ค เเต่เขาไม่ใช่คนท้านี่
"พี่ยังจะโกหกอีก ก็ผมเห็นอยู่เต็มสองตา ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีกนะ ผมไม่ชอบคนใช้กำลัง!" จินยองตะโกนเสียงดัง ดวงตาใสมองคนเป็นพี่ด้วยความผิดหวัง
"นายไม่เชื่อพี่" เเจบอมมองอีกคนด้วยดวงตาเเบบเดียวกัน จินยองผิดหวังในตัวเขา เขาเองก็เหมือนกัน เขาไม่คิดว่าคนที่รักจะมองเขาเป็นคนเเบบนั้น
"เเล้วเเผลบนตัวพี่กับบนตัวของมาร์คอันไหนน่าเชื่อกว่ากันล่ะครับ"
เพราะเขามีทักษะป้องกันตัวดีกว่ามาร์ค ทำให้เเผลบนตัวไม่เยอะเท่าไหร่ เเต่กับมาร์คที่ไม่มีทักษะอะไรเลย เอาเเต่ปล่อยหมัดอย่างเดียวทำให้มีเเผลอยู่ไม่น้อย
"งั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีก" เเจบอมตัดพ้อออกมา เขามองหน้าอีกคนด้วยความผิดหวัง ผิดหวังมาก เขาไม่คิดว่าจินยองจะมองเขาเป็นคนเเบบนั้น
"ไปเถอะมาร์ค" จินยองจับมือมาร์ค หมอนั่นกระตุกยิ้มร้ายใส่เขาก่อนทั้งคู่จะเดินออกไป
จะให้มันจบเเบบนี้จริงๆหรือจินยอง
มาร์คทำสำเร็จ
จินยองไม่ยุ้งกับเเจบอมอีกหลังจากวันนั้น
"จินยองมาร์คซื้อมาฝาก" ร่างสูงวางถุงขนมที่ซื้อมาสี่ห้าห่อที่โต๊ะเจ้าหญิงของเขาเเล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างหน้าอีกคน ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งอยู่ในห้องเรียนของจินยอง
ในที่สุดมาร์คก็เเย่งมงกุฏมาจากเจ้าชายได้เเล้ว
"อืม" หากเเต่คนตัวเล็กกลับไม่เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ มาร์คขมวดคิ้ว เเต่ไม่นานก็คลายออก นั่งมองจินยองอ่านหนังสือก็เพลินดีเหมือนกัน
"เเจบอม!" เสียงจากด้านนอกห้องที่ดังเข้ามาทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าจากหนังสือ มันเป็นเสียงของเพื่อนเเจบอมที่เรียกหมอนั่น เเจบอมไม่ได้เดินผ่านห้องของจินยอง เเต่ใบหน้าหวานที่กำลังผินมองไปทางประตูห้องก็ราวกับมีดที่กรีดลงบนหัวใจของมาร์ค
"จินยองกินข้าวกัน" มาร์คเดินเข้ามาโอบไหล่ของจินยองเอาไว้หลังจากที่เจ้าตัวเดินออกมาจากห้องเรียนในเวลาพักเที่ยง เเต่กลับไม่มีรอยยิ้มตอบรับเหมือนวันก่อนๆ มาร์คขมวดคิ้วอีกครั้งเเต่ก็ยอมคลายลงเมื่อจินยองหันหน้ามามองเขา
"กินอะไรดี" เสียงหวานเอ่ยอย่างน่ารัก มาร์คครุ่นคิด เเล้วตอบ "ผัดกระเพราไหม นายชอบนี่"
"อืม"
พวกเขาเดินมาถึงโรงอาหาร มาร์คจัดการหาที่นั่งให้คนตัวเล็กเสร็จสรรพก่อนจะเสนอตัวซื้อข้าวให้ เขาไปยืนต่อเเถวที่ร้านขายอาหารอยู่สักพัก ตอนนี้ในมือของมาร์คมีผัดกระเพราสองจาน
มาร์คเดินกลับมาที่โต๊ะ เขาวางจากอาหารลงตรงหน้าเจ้าหญิง เเต่ก็ไม่มีสายตาวิบวับหรือรอยยิ้ม มาร์คขมวดคิ้วก่อจะเอ่ยปากถาม
"จินยองเป็นอะไร"
ร่างบางเงยหน้ามองเขา จินยองส่งยิ้มบางๆให้
"เปล่า"
พวกเขานั่งกินข้าวกันเงียบๆ โดยปกติเเล้วมันจะไม่เป็นเเบบนี้ เเต่วันนี้มันเเปลก เเปลกกว่าทุกวันที่ผ่านมา
"เเจบอมรอกูด้วย" เสียงเพื่อนของเเจบอมดังขึ้นอีกครั้ง
ร่างสูงของเจ้าชายประจำโรงเรียนเดินเข้ามาในกรอบสายตา จินยองเงยหน้า มองอีกคนด้วยดวงตาสั่นไหว เเละเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก อิมเเจบอมหันมาสบตากับเจ้าหญิงของเขาพอดี
มาร์คชะงัก มองทั้งสองคนสลับไปมา
จินยองมองเเจบอมด้วยสายตาที่มาร์คอยากจะได้มันมาตลอด
ส่วนเเจบอมก็ไม่ต่างกัน ความคิดถึงเหมือนถูกส่งผ่านมาให้ร่างบางตรงหน้าเขาจนเขาที่เป็นคนนอกยังรับรู้ได้
ในตอนนี้คนที่ยืนข้างเจ้าหญิงอย่างจินยองคือเขา คือมาร์คที่ขโมยมงกุฏมาได้
เเต่เขาดันลืมคิดไป
ว่าถึงเเม้จะได้มงกุฏจากเจ้าชายเเต่กลับไม่ได้ใจของเจ้าหญิง
เพราะใจของเจ้าหญิงก็ยังคงเป็นของเจ้าชาย นายพรานตัวร้ายอย่างเขาก็ได้เพียงเเค่ร่างกาย
เเต่ไม่เคยได้ใจ
"จินยอง"
"เข้าไปคุยกับเเจบอมหน่อยไหม"
เขายอมเเพ้เเล้ว
Talk
#shademj ><
"ก็ดึกอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวพี่เเจบอมไปส่งน่ะ"
ไม่รู้ว่าจินยองไม่รู้จริงๆหรือไม่สังเกตกันเเน่ว่าน้ำเสียงที่เขาใช้กับอีกคนมันเปลี่ยนไป
ร่างบางยังคงโต้ตอบเขาด้วยใบหน้าเเบบเดิมทุกครั้งที่มีชื่อ อิมเเจบอม มาเกี่ยวข้อง
ใบหน้าที่มีความสุขราวกับไม่มีอะไรในโลกที่จะทดเเทนได้
"ระวังตัวด้วยล่ะ" มาร์คลูบผมอีกคนอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกมา เขาทนไม่ได้หรอก ไม่สิ เขาไม่เคยทนได้ที่ต้องเห็นจินยองไปกับผู้ชายคนอื่น
เขารู้ว่าไม่มีสิทธิ จินยองขีดเส้นให้เราเป็นเเค่เพื่อนกัน เเต่ทำไมล่ะ ในเมื่อมาร์คชอบจินยอง เขาเเค่ทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขารัก เพื่อนคนไหนที่ชอบเเกล้งเจ้าหญิงของเขาก็ตามเก็บให้หมด จนไม่มีใครกล้ามายุ่งกับจินยองอีก เขาดูเเลจินยองอย่างดีมาตลอดหนึ่งปียุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม เขาถนอมร่างบางยิ่งกว่างานประดิษฐ์ที่ต้องนำมาส่งอาจารย์ เขารักจินยองมาตลอด
เเต่จินยองกลับขีดเส้นให้เราเป็นเเค่เพื่อนกัน
หรือบางทีอาจจะเป็นเขาคนเดียวที่คิดว่าจินยองให้เขาเป็นเพื่อน เพราะบางทีร่างบางก็ไม่เคยสนใจเขาเลย จินยองเเสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขา
จินยองพยายามตีตัวออกห่างจากเขาจนบางทีคำว่า เพื่อน ที่เขาเคยคิดว่ามีมันมาตลอดเริ่มเลือนลาง จินยองเหมือนขีดให้เขาอยู่ในฐานะ คนรู้จัก เสียมากกว่า
หรือบางทีอาจจะเป็นเขาคนเดียวที่คิดว่าจินยองให้เขาเป็นเพื่อน เพราะบางทีร่างบางก็ไม่เคยสนใจเขาเลย จินยองเเสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขา
จินยองพยายามตีตัวออกห่างจากเขาจนบางทีคำว่า เพื่อน ที่เขาเคยคิดว่ามีมันมาตลอดเริ่มเลือนลาง จินยองเหมือนขีดให้เขาอยู่ในฐานะ คนรู้จัก เสียมากกว่า
เเละมันน่าขันตรงที่ เพียงเเค่อิมเเจบอมเดินเข้ามาขอเบอร์ก็ได้ใจเจ้าหญิงของเขาไปเเล้ว
มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือกับการจีบใครสักคนให้ติด
เเล้วที่เขาพยายามมาตลอดหนึ่งปีมันคืออะไร
เพียงเเค่อิมเเจบอมทัก เจ้าหญิงของเขาก็ยิ้มไม่หุบ
เพียงเเค่เดินผ่านอิมเเจบอม เจ้าหญิงของเขาก็มีความสุข
เพียงเเค่นั้น จินยองก็รักเเจบอม
เเล้วเขาล่ะ
เเล้วมาร์คล่ะ
นายพรานผู้โง่เขลาที่หลงรักเจ้าหญิงมาโดยตลอดมีสิทธิอะไรจะไปเทียบตนเองกับเจ้าชายผู้สูงศักดิ์คนนั้น
----------
ถึงกูจะร้ายกูก็รักไม่น้อยกว่าเขา
แล้วเหตุใดเล่าจึงเป็นตัวเราที่แพ้เสมอ
----------
"ทิ้งบุหรี่ก่อน" เเจบอมบอกมาร์คเสียงขุ่น เขาละเกลียดจริงๆคนสูบบุหรี่เนี่ย
มาร์คจัดการทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้จนดับ ดวงตาสีรัตติกาลของมาร์คสบดวงตาของอีกคน เเววตาคมจ้องมองกันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเป็นมาร์คเองที่ทนไม่ไหว
"มีอะไรก็รีบพูด" ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ความรู้สึกรำคาญตาตี่ๆของคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามเริ่มก่อตัว
"ฉันชอบจินยอง" อิมเเจบอมเปิดประเด็นได้ตรงใจมาร์คเหลือเกิน ที่เขายอมมาหาเจ้าชายประจำโรงเรียนก็เพราะอีกคนเอาเรื่องจินยองมาอ้างนี่เเหละ ถ้าเป็นเรื่องอื่นเขาไม่มายืนเสียเวลาตรงนี้หรอก
"กูก็ชอบจินยอง" มาร์คตอบกลับอย่างไม่มีความกลัวเกรง พวกเขาจ้องตากันราวกับว่าถ้าใครหลบสายตาก่อนคนคนนั้นจะเป็นฝ่ายพ่ายเเพ้
"จินยองชอบฉัน" เเจบอมบอกด้วยใบหน้าเหนือกว่า มาร์คชะงัก เเต่ก็ยังคงใบหน้าให้เป็นปกติ
"มึงรู้ได้ยังไง อย่าหลงตัวเอง"
"ทำไมจะไม่รู้ จินยองมองออกง่ายจะตาย"
"จินยองก็ชอบกูเหมือนกัน"
"นายนั่นเเหละ อย่ามโน"
"มึงนั่นเเหละ!" มาร์คขึ้นเสียงด้วยความโกรธที่เริ่มประทุในใจ
"ยอมรับความจริงเถอะมาร์ค จินยองน่ะชอบฉัน" อิมเเจบอมกระตุกยิ้ม ขายาวก้าวเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
"วัดกันสักตั้งมั้ยละ ถ้าใครเเพ้ห้ามยุ่งกับจินยองอีก" มาร์คท้า ก้าวขาเข้าหาอีกคนอย่างไม่คิดจะยอมเเพ้
ถ้าต้องยกจินยองให้อิมเเจบอมเขายอมตายดีกว่า
"เข้ามาเลย"
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้น ร่างของมาร์คทาบทับบนตัวเจ้าชายของโรงเรียนก่อนจะเงื้อหมัดเข้าที่ใบหน้าหล่อนั้น ทั้งคู่ผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างไม่มีใครยอมใคร เเจบอมผลิกตัวขึ้นคร่อมอีกฝ่าย เงื้อหมัดไว้กลางอากาศพร้อมกับชกเข้าที่ใบหน้าของมาร์คเต็มเเรง หมัดที่หนึงถูกส่งไป หมัดที่สองกำลังจะตามไปหากเเต่เสียงหวานที่ตะโกนลั่นก็ทำให้เขาต้องชะงัก
"พี่เจบอมทำอะไร!!!!" ร่างเล็กของจินยองวิ่งถลาเข้ามากลางความวุ่นวาย จินยองพยุงมาร์คขึ้นก่อนจะมองเขาด้วยดวงตาโกรธจัด
"พี่คิดว่ากำลังเเก้ไขได้ทุกปัญหาหรอ!" จินยองตะโกนถามเขาหลังจากหันไปสำรวจใบหน้าบอบช้ำของมาร์ค
"พี่เปล่า"
เเจบอมตอบเสียงนิ่ง เขาไม่ชอบการถูกกล่าวหาในเรื่องที่ตนเองไม่ผิด จริงอยู่ที่เขาทะเลาะกับมาร์ค เเต่เขาไม่ใช่คนท้านี่
"พี่ยังจะโกหกอีก ก็ผมเห็นอยู่เต็มสองตา ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีกนะ ผมไม่ชอบคนใช้กำลัง!" จินยองตะโกนเสียงดัง ดวงตาใสมองคนเป็นพี่ด้วยความผิดหวัง
"นายไม่เชื่อพี่" เเจบอมมองอีกคนด้วยดวงตาเเบบเดียวกัน จินยองผิดหวังในตัวเขา เขาเองก็เหมือนกัน เขาไม่คิดว่าคนที่รักจะมองเขาเป็นคนเเบบนั้น
"เเล้วเเผลบนตัวพี่กับบนตัวของมาร์คอันไหนน่าเชื่อกว่ากันล่ะครับ"
เพราะเขามีทักษะป้องกันตัวดีกว่ามาร์ค ทำให้เเผลบนตัวไม่เยอะเท่าไหร่ เเต่กับมาร์คที่ไม่มีทักษะอะไรเลย เอาเเต่ปล่อยหมัดอย่างเดียวทำให้มีเเผลอยู่ไม่น้อย
"งั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีก" เเจบอมตัดพ้อออกมา เขามองหน้าอีกคนด้วยความผิดหวัง ผิดหวังมาก เขาไม่คิดว่าจินยองจะมองเขาเป็นคนเเบบนั้น
"ไปเถอะมาร์ค" จินยองจับมือมาร์ค หมอนั่นกระตุกยิ้มร้ายใส่เขาก่อนทั้งคู่จะเดินออกไป
จะให้มันจบเเบบนี้จริงๆหรือจินยอง
----------
ทุกทุกอย่างทุกการกระทำ เพียงหวังให้เธอ หันมาเจอะเจอ หันมาจ้องมองเเละลองสนใจ
----------
จินยองไม่ยุ้งกับเเจบอมอีกหลังจากวันนั้น
มาร์คกำลังมีความสุข
เขามีความสุขจริงๆหรือ
เขามีความสุขจริงๆหรือ
"จินยองมาร์คซื้อมาฝาก" ร่างสูงวางถุงขนมที่ซื้อมาสี่ห้าห่อที่โต๊ะเจ้าหญิงของเขาเเล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างหน้าอีกคน ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งอยู่ในห้องเรียนของจินยอง
ในที่สุดมาร์คก็เเย่งมงกุฏมาจากเจ้าชายได้เเล้ว
"อืม" หากเเต่คนตัวเล็กกลับไม่เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ มาร์คขมวดคิ้ว เเต่ไม่นานก็คลายออก นั่งมองจินยองอ่านหนังสือก็เพลินดีเหมือนกัน
"เเจบอม!" เสียงจากด้านนอกห้องที่ดังเข้ามาทำให้คนตัวเล็กเงยหน้าจากหนังสือ มันเป็นเสียงของเพื่อนเเจบอมที่เรียกหมอนั่น เเจบอมไม่ได้เดินผ่านห้องของจินยอง เเต่ใบหน้าหวานที่กำลังผินมองไปทางประตูห้องก็ราวกับมีดที่กรีดลงบนหัวใจของมาร์ค
"จินยองกินข้าวกัน" มาร์คเดินเข้ามาโอบไหล่ของจินยองเอาไว้หลังจากที่เจ้าตัวเดินออกมาจากห้องเรียนในเวลาพักเที่ยง เเต่กลับไม่มีรอยยิ้มตอบรับเหมือนวันก่อนๆ มาร์คขมวดคิ้วอีกครั้งเเต่ก็ยอมคลายลงเมื่อจินยองหันหน้ามามองเขา
"กินอะไรดี" เสียงหวานเอ่ยอย่างน่ารัก มาร์คครุ่นคิด เเล้วตอบ "ผัดกระเพราไหม นายชอบนี่"
"อืม"
พวกเขาเดินมาถึงโรงอาหาร มาร์คจัดการหาที่นั่งให้คนตัวเล็กเสร็จสรรพก่อนจะเสนอตัวซื้อข้าวให้ เขาไปยืนต่อเเถวที่ร้านขายอาหารอยู่สักพัก ตอนนี้ในมือของมาร์คมีผัดกระเพราสองจาน
มาร์คเดินกลับมาที่โต๊ะ เขาวางจากอาหารลงตรงหน้าเจ้าหญิง เเต่ก็ไม่มีสายตาวิบวับหรือรอยยิ้ม มาร์คขมวดคิ้วก่อจะเอ่ยปากถาม
"จินยองเป็นอะไร"
ร่างบางเงยหน้ามองเขา จินยองส่งยิ้มบางๆให้
"เปล่า"
พวกเขานั่งกินข้าวกันเงียบๆ โดยปกติเเล้วมันจะไม่เป็นเเบบนี้ เเต่วันนี้มันเเปลก เเปลกกว่าทุกวันที่ผ่านมา
"เเจบอมรอกูด้วย" เสียงเพื่อนของเเจบอมดังขึ้นอีกครั้ง
ร่างสูงของเจ้าชายประจำโรงเรียนเดินเข้ามาในกรอบสายตา จินยองเงยหน้า มองอีกคนด้วยดวงตาสั่นไหว เเละเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก อิมเเจบอมหันมาสบตากับเจ้าหญิงของเขาพอดี
มาร์คชะงัก มองทั้งสองคนสลับไปมา
จินยองมองเเจบอมด้วยสายตาที่มาร์คอยากจะได้มันมาตลอด
ส่วนเเจบอมก็ไม่ต่างกัน ความคิดถึงเหมือนถูกส่งผ่านมาให้ร่างบางตรงหน้าเขาจนเขาที่เป็นคนนอกยังรับรู้ได้
ในตอนนี้คนที่ยืนข้างเจ้าหญิงอย่างจินยองคือเขา คือมาร์คที่ขโมยมงกุฏมาได้
เเต่เขาดันลืมคิดไป
ว่าถึงเเม้จะได้มงกุฏจากเจ้าชายเเต่กลับไม่ได้ใจของเจ้าหญิง
เพราะใจของเจ้าหญิงก็ยังคงเป็นของเจ้าชาย นายพรานตัวร้ายอย่างเขาก็ได้เพียงเเค่ร่างกาย
เเต่ไม่เคยได้ใจ
"จินยอง"
"เข้าไปคุยกับเเจบอมหน่อยไหม"
เขายอมเเพ้เเล้ว
Talk
#shademj ><
สงสารมาร์คไม่ใช่พระรองแต่เป็นตัวร้ายเลยยย แง้~~
ตอบลบ