-H B D C H O I Y O U N G J A E-
ผมจะเล่าสถานการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อสิบนาทีที่เเล้วให้ฟังนะครับ
.
.
.
.
.
"บี๋วันนี้วันอะไรเอ่ยยยย" ร่างอวบของคนที่มีสถานะคำว่าเเฟนติดบนหน้าผากวิ่งเข้ามาหาผมด้วยท่าทางดี๊ด๊า
"วันเสาร์" ผมตอบไปหน้าตาเฉย สายตาสำรวจชุดนักเรียนที่เริ่มคับของเเฟนตัวเองด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
นี่ผมเลี้ยงมันดีเกินไปหรือเปล่าเนี่ย จำได้ว่าตอนคบกับใหม่ๆถึงเนื้อจะเต็มไม้เต็มมือเเต่ไม่อ้วนจนเสื้อคับขนาดนี้นะ
ไม่ได้ละ ชเว ยองเเจ ต้องลดอาหารหนึ่งเดือนเเล้วล่ะ!!
"ฮั่นเเน่~ อย่ามาเเกล้งเค้าเลยบี๋ มุขนี้เก่าละ"
มุข?
มุขเห้ไรของมึงครับคุณภรรเมีย
"บี๋จะพาเค้าไปเลี้ยงที่ไหน บอกมาซะดีๆ" ยองเเจนั่งลงบนตักเขาพลางซบศรีษะลงบนไหล่
เเหม่
ทำเหมือนตัวเองเบามาก
ถ้าเป็นเมื่อสามเดือนที่เเล้วจะไม่ว่าเลย เเต่นี่มึงน้ำหนักขึ้นมากี่โลเเล้วครับคุณเเฟน
"ยองเเจ เริ่มอ้วนละนะ" ผมขมวดคิ้วทำหน้าจริงจังก่อนจะเอ่ยบอกอีกฝ่ายไป ก็รู้ครับว่าเรื่องเเบบนี้มันเซนซิทีฟ เเต่ก็นะ คบกันมาตั้งสามเดือนเเล้ว มันรู้นิสัยผมดีว่าเป็นคนพูดตรงๆ
ในใจนี่เเอบกลัวมันจะยกฝ่ามือซุปเปอร์ไซย่าของตัวเองขึ้นมาทักทายหัวผมไหม
"อ้วนเเล้วรักปะล่า"
เหรี้ย
วันนี้ต้นไม้จะกลายเป็นน้ำเเข็ง หิมะจะตกในประเทศไทยหรือเปล่าครับสังคม
ใครก็ได้ตบหน้าผมทีเเล้วบอกว่าผมไม่ได้ฝันไป
อีเเฟนมันไม่โกรธที่ผมว่ามันอ้วนอะ เอาเว้ย!
"รักดิ เเต่นี่อ้วนไปละ ออกกำลังกายบ้างเหอะ เสื้อคับละเนี่ย"
ได้ทีก็จัดหนักจัดเต็มเลยครับ วันนี้มันโดนเพื่อนในคณะให้กินอะไรผิดสำเเดงหรือเปล่า ทำไมถึงอารมณ์ดีขนาดนี้
"บี๋ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลย หรือว่าจะเซอร์ไพร์สอะไรเค้า"
เซอร์ไพร์สเหี้ยไรอีก หน้าเเบบผมจะทำเซอร์ไพร์สอะไรใครได้ครับ เป็นคนเปิดเผยขนาดนี้
"ไม่นะ ทำไมต้องเซอร์ไพร์สอะ" ผมถามยองเเจไปตรงๆ นี่มึงกำลังหวังของกินจากกูอีกเเล้วใช่ไหมไอ้หมู
"วันนี้วันอะไรบี๋" ยองเเจเริ่มเสียงเย็น พาร่างหนักๆของตัวเองมาตรงหน้าเขา ใบหน้าเริ่มงอง้ำ สายตาเริ่มดุดัน
จะถามซ้ำทำไมวะ
"วันเสาร์ที่ 17 กันยายน 2559 ครับ" ผมตอบออกไปติดจะกวนตรีนนิดๆ ซึ่งยองเเจทำหน้าพอใจเเล้วถามต่อ
"เเล้วไงต่อ วันนี้วันที่เท่าไหร่"
ถามซ้ำอีกละ นี่กูต้องซื้อเครื่องช่วยฟังให้มึงไหม
"17 กันยายน พ.ศ 2559"
"อ่าห้ะ เเล้วไงต่อ"
"เเล้วไงต่ออะ"
"บี๋! บี๋อย่าบอกนะว่าลืมอะ!" ยองเเจเเผดเสียงอันทรงพลังของตัวเองดังลั่นหน้าคณะ ผมนี่เเทบอยากมุดดินหนี คือมึงใจเย็นๆอีเเฟน เดี๋ยวเขาหาว่ากูจะข่มขืนมึง
"ลืม?"
"เออ! มึงลืม! นั่งโง่ไปคนเดียวเลย ไม่ต้องมาคุยกับกูอีกนะ เลิกกันตรงนี้เเหละ!"
"ยองเเจเดี๋ยวดิ!"
อ้าว
อยู่ๆก็โสด
เหี้ย!
ไม่ใช่ดิ
ไออ้วนงอนไรผมอะ!
เเล้วผมก็พึ่งมาสำนึกได้ตอนที่โทรไปหาเเจ็คสันเเล้วมันด่าผมจนหูดับไปข้างหนึ่งว่าวันนี้วันเกิดยองเเจ
ชิปหาย
ชิปหายจริงๆ
ชีวิตกูเนี่ยชิปหายเเน่ๆ
ผมพยายามโทรไปหาเเฟนที่คงกำลังงอนตุ๊บป่องอยู่ที่ห้องเเต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ เเถมยังตัดสายอีก พอโทรไปนานๆก็ดังว่าให้ฝากข้อความไว้
อีเมียเวร บล็อคเบอร์กูเเน่ๆ
ถึงในใจจะกรนด่ามันเเต่อีกใจก็ร้องเตือนขึ้นว่า 'มึงนั่นเเหละผิดไอเห้เจบี'
นั่นเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมาอยู่หน้าร้านเค้กหวานเเหววอยู่ตอนนี้
ซื้อเค้กกับดอกไม้ไปง้อมันน่าจะเวิร์ค
เหี้ยเอ้ย
พึ่งบอกให้มันลดน้ำหนักเเท้ๆ
ผมเดินเข้าไปในร้านที่ตกเเต่งด้วยโทนสีชมพูเป็นส่วนใหญ่เเล้วเดินไปหน้าเคาท์เตอร์จุดวางเค้กมากหน้าหลายตา สายตาเริ่มสำรวจรสชาติที่อิเมียชอบเเล้วจัดการควักเเบงค์พันใบสุดท้ายในกระเป๋าให้พนักงาน
ตอนนั้นเองที่ผมตระหนักได้ว่าครึ่งเดือนที่เหลือกูคงต้องเเดกเเกลบ สถานะการเงนตอนนี้มาม่ายังเเพงเลย
ผมเลยตัดสินใจตัดใจซื้อเเค่เค้ก ส่วนดอกไม้ช่างเเม่ง ซื้ออีกมีหวังกูต้องเเย่งเพื่อนเเดก
ผมขับรถมอไซต์คู่ใจมาถึงหน้าคอนโดของคุณเเฟนที่น่ารัก(ใครอ่านถึงบรรทัดนี้ฝากบอกยองเเจทีว่าผมขอโทษ บอกไว้ก่อนเผื่อมันไม่เปิดประตูให้)
เดินไปทางที่คุ้นเคยเพราะมาบ่อยมว้าก เคาะประตูสองสามครั้งเเล้วลองบิดลูกบิดดู
เเกร้ก
เหยดดดดดดด
ไม่ล็อควะ มันต้องรอผมมาง้ออยู่เเน่ๆ
เเหม่ น่ารักเเบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่
"มาร์คหรอ! หยิบผ้าขนหนูให้หน่อย" ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงเล็กของเเฟนตัวเองดังออกมาจากห้องน้ำ
อยู่ๆก็โสด
เหี้ย!
ไม่ใช่ดิ
ไออ้วนงอนไรผมอะ!
////
ชิปหาย
ชิปหายจริงๆ
ชีวิตกูเนี่ยชิปหายเเน่ๆ
ผมพยายามโทรไปหาเเฟนที่คงกำลังงอนตุ๊บป่องอยู่ที่ห้องเเต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ เเถมยังตัดสายอีก พอโทรไปนานๆก็ดังว่าให้ฝากข้อความไว้
อีเมียเวร บล็อคเบอร์กูเเน่ๆ
ถึงในใจจะกรนด่ามันเเต่อีกใจก็ร้องเตือนขึ้นว่า 'มึงนั่นเเหละผิดไอเห้เจบี'
นั่นเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องมาอยู่หน้าร้านเค้กหวานเเหววอยู่ตอนนี้
ซื้อเค้กกับดอกไม้ไปง้อมันน่าจะเวิร์ค
เหี้ยเอ้ย
พึ่งบอกให้มันลดน้ำหนักเเท้ๆ
ผมเดินเข้าไปในร้านที่ตกเเต่งด้วยโทนสีชมพูเป็นส่วนใหญ่เเล้วเดินไปหน้าเคาท์เตอร์จุดวางเค้กมากหน้าหลายตา สายตาเริ่มสำรวจรสชาติที่อิเมียชอบเเล้วจัดการควักเเบงค์พันใบสุดท้ายในกระเป๋าให้พนักงาน
ตอนนั้นเองที่ผมตระหนักได้ว่าครึ่งเดือนที่เหลือกูคงต้องเเดกเเกลบ สถานะการเงนตอนนี้มาม่ายังเเพงเลย
ผมเลยตัดสินใจตัดใจซื้อเเค่เค้ก ส่วนดอกไม้ช่างเเม่ง ซื้ออีกมีหวังกูต้องเเย่งเพื่อนเเดก
ผมขับรถมอไซต์คู่ใจมาถึงหน้าคอนโดของคุณเเฟนที่น่ารัก(ใครอ่านถึงบรรทัดนี้ฝากบอกยองเเจทีว่าผมขอโทษ บอกไว้ก่อนเผื่อมันไม่เปิดประตูให้)
เดินไปทางที่คุ้นเคยเพราะมาบ่อยมว้าก เคาะประตูสองสามครั้งเเล้วลองบิดลูกบิดดู
เเกร้ก
เหยดดดดดดด
ไม่ล็อควะ มันต้องรอผมมาง้ออยู่เเน่ๆ
เเหม่ น่ารักเเบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่
"มาร์คหรอ! หยิบผ้าขนหนูให้หน่อย" ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงเล็กของเเฟนตัวเองดังออกมาจากห้องน้ำ
ผมขมวดคิ้วมุ่น วางเค้กที่โต๊ะทานข้าวเเล้วเดินไปหยิบผ้าตามคำบอกของอีเเฟนที่พึ่งเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผม
"ขอบใจ" ร่างเล็กเเง้มประตูออกพอให้มือสอดเข้าไปได้ เเต่ผมจับประตูไว้เเน่นก่อนจะออกเเรงดันให้เปิดกว้างจนเห็นร่างขาวในสภาพเปลือยเปล่า
หัวใจผมเต้นเเรงขึ้นมาหลายจังหวะ
อีเหรี้ย เมียกูเซี้ยะขนาดนี้ตั้งเต่เมื่อไหร่
"เห้ย! เจบี!" พอมันตะโกนจบก็ดันประตูกระเเทกหน้าผมเต็มๆ
อีเมียเลวววววววววว
"ออกไปเลยนะ ไม่ต้องมายุ่ง!" เสียงง้องเเง้งของคนขี้งอนดังออกมาจากอีกฝั่งของประตู ผมอมยิ้มให้กับความน่ารักของมัน
อีเหรี้ย เมียกูเซี้ยะขนาดนี้ตั้งเต่เมื่อไหร่
"เห้ย! เจบี!" พอมันตะโกนจบก็ดันประตูกระเเทกหน้าผมเต็มๆ
อีเมียเลวววววววววว
"ออกไปเลยนะ ไม่ต้องมายุ่ง!" เสียงง้องเเง้งของคนขี้งอนดังออกมาจากอีกฝั่งของประตู ผมอมยิ้มให้กับความน่ารักของมัน
"ออกมาเหอะ นี่มาง้อเนี่ย"
"ไม่ต้อง!" เสียงเเข็งตอบกลับออกมา ผมยิ้มชอบใจ เออเเบบนี้เเหละดี ถ้ามันหายงอนเร็วสิน่ากลัว
"เเล้วมาร์คนั้นใคร ทำไมถึงต้องเปิดห้องรอมันด้วย กิ้กหรอ" ฉับพลันในหัวก็คิดคำถามที่ผมขุ่นข้องหมองใจตั้งเเต่ได้ยินออกไป
"เออ กิ้ก มีไรมะ"
"ออกมาคุยดีๆเลยยองเเจ กูไม่เล่นนะ" ผมเริ่มหน้าตึงขึ้น เคาะประตูห้องน้ำเเรงๆเพื่อให้อีกคนรู้ว่าผมเริ่มโมโหเเล้วนะ
"ไม่ มึงนั่นเเหละออกไป นี่ห้องกู"
"ของเมียก็เหมือนของผัวอะเเจ นี่ห้องกูเหมือนกัน"
"เมียเหี้ยไร เราเลิกกันเเล้ว"
"เลิกเหี้ยไร กูไม่เลิกโว้ย" ผมตะโกนสุดเสียง
"งั้นก็เรื่องของมึง!" ยองเเจเปิดประตูห้องน้ำออกมาถลึงตาใส่ผมเเล้วสะบัดตูดหนีไป
เอาล่ะครับ
เค้กไม่ต้องดงต้องเเดกมันละ
ถ้ามันไม่ยอมบอกผมมาดีๆว่ามาร์คเป็นใครจะทำให้ครางจนเสียงหายเลยคอยดู!
Talk
17/9/59 #SunShineYoungjaeDay เเฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู๊ลูกฉาวคงที่ฉองของหม่ามิ๊> <
"ไม่ต้อง!" เสียงเเข็งตอบกลับออกมา ผมยิ้มชอบใจ เออเเบบนี้เเหละดี ถ้ามันหายงอนเร็วสิน่ากลัว
"เเล้วมาร์คนั้นใคร ทำไมถึงต้องเปิดห้องรอมันด้วย กิ้กหรอ" ฉับพลันในหัวก็คิดคำถามที่ผมขุ่นข้องหมองใจตั้งเเต่ได้ยินออกไป
"เออ กิ้ก มีไรมะ"
"ออกมาคุยดีๆเลยยองเเจ กูไม่เล่นนะ" ผมเริ่มหน้าตึงขึ้น เคาะประตูห้องน้ำเเรงๆเพื่อให้อีกคนรู้ว่าผมเริ่มโมโหเเล้วนะ
"ไม่ มึงนั่นเเหละออกไป นี่ห้องกู"
"ของเมียก็เหมือนของผัวอะเเจ นี่ห้องกูเหมือนกัน"
"เมียเหี้ยไร เราเลิกกันเเล้ว"
"เลิกเหี้ยไร กูไม่เลิกโว้ย" ผมตะโกนสุดเสียง
"งั้นก็เรื่องของมึง!" ยองเเจเปิดประตูห้องน้ำออกมาถลึงตาใส่ผมเเล้วสะบัดตูดหนีไป
เอาล่ะครับ
เค้กไม่ต้องดงต้องเเดกมันละ
ถ้ามันไม่ยอมบอกผมมาดีๆว่ามาร์คเป็นใครจะทำให้ครางจนเสียงหายเลยคอยดู!
Talk
17/9/59 #SunShineYoungjaeDay เเฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู๊ลูกฉาวคงที่ฉองของหม่ามิ๊> <
คู่นี้ปากกัดตีนถีบจริงๆ
ตอบลบ