มนุษย์เเฟน #MarkJin

-ม นุ ษ ย์ เ เ ฟ น-

'มาร์ค จินยองบอกกูว่าโสด'



'มึงทะเลาะอะไรกับจินยองวะ'



'มาร์คมึงเลิกกับเเฟนเเล้วหรอ'



มาร์ค ต้วนละอยากจะบ้าตาย!



"จินยองออกมาคุยให้รู้เรื่องเลย" มาร์คเคาะประตูห้องน้ำเรียกคนที่หลบหน้าเขาให้ออกมาคุย



อยู่ๆก็โพสเฟซบุคว่าโสด ไลค์ทักน่ารักจีบ อะไรต่างๆมากมาย ที่ทำให้คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น เเฟน อย่างเขานั้นทนไม่ได้


มนุษย์เเฟนงอนกูเรื่องอะไรอีกเเล้วล่ะ



"ไม่! มาร์คออกไปเลย!!" เสียงตวาดดังลั่นจากภายในห้งน้ำ มาร์คขมวดคิ้วครุ่นคิดถึงสาเหตุที่ทำให้คนน่ารักต้องงอนเขา

"มึงงอนอะไรกูไหนพูดดิ้"


เเต่ก็นั่นเเหละ เขาคิดไม่ออก


"มาร์คทำอะไรผิดไว้ล่ะ!"

"กูทำอะไร"

"คิดไม่ออกก็ไม่ต้องมาพูด!"

"เอ้า ก็คิดไม่ออกเลยมาถามนี่ไง"

"ทำผิดไว้เยอะจนไม่รู้เลยล่ะสิว่าเรื่องไหนอะ"

"มึงอย่ามากวนโมโห"

"มาร์คออกไปเลย ไม่คุยกับมาร์คเเล้ว"

"ถ้ามึงไม่ออกมากูพังประตูเข้าไปจริงๆนะ"

"งื้ออออออ มาร์คชอบใช้ความรุนเเรง" เท่านั้นปาร์คจินยองก็เปิดประตูออกมาอย่างง่ายดาย ก่อนจะทำปาคว่ำใส่เขา

"เเล้วเป็นอะไร" มาร์คอมยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปดึงเเก้มนุ่มนิ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว

"งื่อ อย่ามายุ่ง"

"เอ้า งอนอะไรครับ" จินยองปัดมือเขาออกก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง พอเห็นหน้าคนเป็นน้องความโกรธที่มีก็มลายหายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อนทันที

"ไม่บอก"

"จินยองไม่บอกมาร์คก็ไม่รู้นะ งอนเรื่องอะไร"

"ก็มาร์คอะ! มาร์คลืมของขวัญของจินยองอะ"



เพียงเท่านั้นมาร์คก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นห้องนอนของจินยองทันที


เด็กน้อยงอนเขาเรื่องของขวัญวันเกิดนี่เอง


"ทีของยองเเจยังได้ตั้งสร้อย เเล้วของจินยองมาร์คบอกลืมได้ไง"

"ทีวันเกิดมาร์คจินยองยังให้จุ๊บเลย"

"มันน่างอนไหมอะ งอน!"

"จินยอง" มาร์คเรียกอีกคนด้วยรอยยิ้ม เขาไม่เคยคิดเลยว่าเเฟนจะงอนเรื่องเเบบนี้


คือเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เป็นวันเกิดเพื่อนสนิทของผม ชเว ยองเเจครับ ผมเลยซื้อสร้อยสลักชื่อให้ยองเเจเป็นของขวัญ วันนี้เป็นวันเกิดจินยอง เมื่อเช้าเจ้าเด็กดื้อก็ถามผมนะ ตอนที่ผมเอาเค้กไปเซอไพรสว่าของขวัญของตัวเองอยู่ไหน ผมก็อยากเเกล้งเเฟนบ้างเลยบอกไปว่าลืมซื่อ


วันเกิดเเฟนทั้งทีเขาจะลืมได้ยังไง ที่พูดไปเเบบนั้นก็เเค่อยากเเกล้งเฉยๆ


ก็ตอนจินยองงอนปากอิ่มๆนั้นจะเบะเเล้วก็เป็นโอกาสดีที่เขาจะประทับปากของตัวเองลงไปใช่ไหมละ


"มาร์คไม่ได้ลืมของขวัญของจินยองนะ"

"เเล้วไหนอะของขวัญ"

"นี่ไง" เขาใช้นิ้วชี้ชี้เข้าหาตัวเองก่อนจะระบายยิ้มกว้างพร้อมพูดประโยคที่ทำเอาคนงอนต้องเบะปากหนักกว่าเดิม

"หัวใจของมาร์คไง ของขวัญของจินยอง"

"หงึ! ไม่เอา!" จินยองวิ่งงอนเขาไปในห้องนอน มาร์คหัวเราะกับตัวเองเเล้ววิ่งตามเข้าไป


ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองต้องมาทำอะไรติงต๊องเเบบนี้

"จินยองอ่า" พอเดินเข้าไปในห้องนอนก็เจอก้อนบนที่นอนหนึ่งอัตราทำเอามาร์คหุบยิ้มไม่ได้


ทำไมจินยองถึงน่ารักได้ขนาดนี้นะ


"ออกไปเลย" จินยองไล่เขาเสียงอู้อี้ มาร์คเดินเข้าไปใกล้อีกคน ทิ้งตัวบนเตียงกว้างเเล้วดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าหวานเเต่ก็โดนอีกคนยื้อเอาไว้

"มาร์คมีของขวัญให้จริงๆ คราวนี้ไม่เเกล้งเเล้ว"



เท่านั้นผ้าห่มผืนหนาก็ถูกร่นลงจนเห็นเเค่ตา มาร์คก้มลงประทับริมฝีปากที่หน้าผากของมนุษย์เเฟนด้วยความอ่อนโยน

ฝ่ามือเลื่อนผ้าห่มให้ร่นลงจนถึงปลายข้อเท้า ริมฝีปากร้อนเลื่อนลงมามอบจูบวาบหวานให้ร่างบางอย่างอ้อยอิ่ง

"อื่อ" จินยองครางพร่า ฝ่ามือของมาร์คซุกซนจนจินยองหมดเเรง


ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดลิ้นหนา ตอบรับสัมผัสอันคุ้นชินอย่างดี


พลันความรู้สึกเย็นที่นิ้วนางข้างซ้ายก็ทำเอาสติของจินยองกลับมานิดหนึ่ง


"ของขวัญ" มาร์คกระซิบชิดใบหูของเขาก่อนจะจับมือของจินยองขึ้นมาจูบที่เเหวนสีเงินสวย ก่อนที่มาร์คจะไล่จูบนิ้วของเขาจนครบทุกนิ้ว

"จองไว้เเล้ว ห้ามหนีไปหาใครนะ"

"งือออ"


จินยองยกมือขึ้นมามองเเหวนด้วยดวงตาเป็นประกาย เเหวนด้านนอกสลักคำว่า FOREVER พอเขาถอดเเหวนออกดูด้านในก็เจอคำว่า MARKJIN


"หายงอนยังครับ"

"ยัง!"

"เอ้า"

"จินยองอยากกินเนื้อย่าง"

"งั้นไปกินเนื้อย่างกัน"

"จินยองอยากเล่นชิงช้าสวรรค์ด้วย"

"งั้นไปเล่นชิงช้าสวรรค์กันครับ"

"หึ้ยย มาร์คน่ารักที่สุดเลย"

"มาร์คน่ารักใช่มั้ย งั้นจินยองเลี้ยงนะ"

"เห้ย ไม่ได้ดิ"

"อ้าว วันนี้วันเกิดจินยองนะ"

"วันเกิดจินยองมาร์คก็ต้องเลี้ยงไง ไม่เลี้ยงงอน!"

"โอเคครับ ฮ่าๆ"



ก็มนุษย์เเฟนน่ารักขนาดนี้

จะให้เขาไปรักคนอื่นได้ไง เเค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเเล้ว :)

Talk

มาช้าดีกว่าไม่มา เเฮปนะค้ามนุษย์เเฟนของมายเมน อิอิ><